Historia jednego wiersza: Przeciwko kulturze milczenia („Ekonomia pragnienia”)

Eko­no­mia pra­gnie­nia

wiesz, jaka była moja bab­ka
opie­ko­wa­ła się dzieć­mi w Her­ceg Novi
on walił kiel­nią
po ścia­nach w sąsiedz­twie
więc wyszła za mąż

zimy były dłu­gie
kubi­ki drze­wa spło­nę­ły
ona roz­pa­la­ła ogień
on cio­sał koł­ki na jej gło­wie

gdzie­kol­wiek wyjeż­dżam
mówię, że nie jestem stąd
nale­żę do pola­ny
gdzie sąsie­dzi daw­no temu
zako­pa­li zbuk po naszej stro­nie
gra­ni­cy
ale nie do ludzi na niej osie­dlo­nych

w młod­szych kla­sach śni­ło mi się
że bie­gną za mną, aby zabić
w star­szych marzy­łam o czwór­ce z mat­my
na stu­diach cho­wa­łam gło­wę w pia­sek

noca­mi sły­szę, jak top­nie­ją lodow­ce na
pół­no­cy
lawi­ny zasy­pu­ją Ame­ry­kę
dobrze im tak!
mówią ludzie z mojej wsi

pier­si mam nadal
jak nie­gdyś oce­ny z mate­ma­ty­ki
Petro­vić, w ogó­le tego nie widzę!
mówi­ła nauczy­ciel­ka, odda­jąc zada­nia

wciąż pyta­ją o cie­bie, a to boli
dużo bar­dziej, niż kie­dy pyta­li w szko­le
któ­rej gło­ski nie umiem wypo­wie­dzieć
poca­łuj­cie mnie w dupę
powiedz­cie wy, cze­go nie umie­cie, myśla­łam

będziesz boga­ty
tak się zawsze zacho­wy­wa­łeś
a ja ci nigdy nie powie­dzia­łam
że marzy­łam, abyś ruszył ku mnie
tam gdzie nawet bur­żu­je idą z pusty­mi ręka­mi

zawsze chcia­łam
żebyś przy­był w obję­cia

Moje wier­sze są bun­tem prze­ciw­ko kul­tu­rze mil­cze­nia na Bał­ka­nach, któ­ra wyrzą­dzi­ła nam wię­cej krzywd niż woj­ny. Piszę, zasta­na­wia­jąc się, co się sta­nie, jeśli powie­my wszyst­ko, o czym “zabro­nio­no” nam mówić. Pró­bu­ję uży­wać języ­ka natu­ry, słów, któ­re są jed­no­cze­śnie sil­ne jak grzmo­ty i deli­kat­ne niczym nowo­na­ro­dzo­ne jagnię. Niech jed­nak wier­sze mówią same za sie­bie. W dniu, w któ­rym napi­sa­łam wiersz „Eko­no­mia pra­gnie­nia” (eko­no­mi­ja žudn­je), uczy­łam się do egza­mi­nu i czu­łam pew­ne­go rodza­ju smu­tek. Otwo­rzy­łam lap­to­pa, chcąc komuś wyja­śnić to uczu­cie, nie wie­dząc, kim ta oso­ba może być. Pra­gnę­łam wyli­czyć przy­czy­ny odczu­wa­ne­go prze­ze mnie żalu, być może samej sobie, by spraw­dzić, czy ist­nie­je on napraw­dę, czy mam dla nie­go uza­sad­nie­nie. Wiersz ten powstał jako jeden z pierw­szych. Potem pisa­łam by odkryć, czy kto­kol­wiek czu­je się jak mój pod­miot lirycz­ny. Pisa­łam, by zna­leźć kogoś, kto zro­zu­miał­by mój pod­miot lirycz­ny. Zna­la­złam tych osób znacz­nie wię­cej, niż się spo­dzie­wa­łam.