implozja

implozja

mie­siąc ćwierć­fi­na­łów i pierw­szych
burz dro­ga do fina­łu jesz­cze dale­ka
ale moż­na wybie­rać: ja o tobie piszę
on by robił zdję­cia – wie­rzę że to nie robi

róż­ni­cy albo wyobra­żam sobie wła­sne
foto­gra­fie: naga kobie­ta w pustym poko­ju
i pościel marsz­czo­na jak przej­rza­łe jabł­ko
kobie­ta pła­cze bo nikt nie poda­ro­wał jej

snów i wiel­ki pią­tek spę­dza w towa­rzy­stwie tych
któ­rzy ode­szli – ich doty­czy zna­ne mi pra­wo fizy­ki:
dwa cia­ła nie mogą jed­no­cze­śnie znaj­do­wać się
w tym samym miej­scu nawet jeśli tym miej­scem

jest żarów­ka a w niej sny bywa­ją dzi­wacz­ne:
o doty­ka­niu o nagłej śmier­ci w rze­ce

Kwie­cień. Bar­ce­lo­na pie­rze Bay­ern w ćwierć­fi­na­le, burze robią sobie roz­grzew­kę przed let­nim grand prix po Pol­sce, a ja się uczę pod­glą­dać bez zaże­no­wa­nia. Ponad­to zasta­na­wiam się, czy nie bar­dziej atrak­cyj­nie było­by robić zdję­cia. Por­tal mnie infor­mu­je, że od 30 dni nie otrzy­ma­łem pre­zen­tu, jest Wiel­ka­noc, Jezus umie­ra, po czym spek­ta­ku­lar­nie zmar­twych­wsta­je, w prze­ci­wień­stwie do tych, któ­rzy posta­no­wi­li nie doda­wać nas wię­cej do zna­jo­mych. Zosta­je­my defi­ni­tyw­nie we dwój­kę, po nas zosta­je nie­po­rzą­dek, bio­rę lek­cje fizy­ki i oka­zu­je się, że piszę wzo­ra­mi. Pod­sta­wiam się do wzo­ru i prze­kształ­cam wzo­ry. Eks­plo­zja nastę­pu­je do środ­ka, zapa­dam się w sobie i śni mi się Kin­ski jako Kurtz topią­cy mnie w rze­ce. Na pocie­sze­nie jest dotyk, obce ręce któ­re leczą. Pani Pomfrey przy­cho­dzi nocą i naj­le­piej wie, cze­go potrze­bu­ję.