Jedzenie staje się tu budulcem świata

Wyjąt­ko­wość próz Alek­san­dry Paduch bie­rze się z połą­cze­nia cie­ka­we­go kon­cep­tu z inten­syw­no­ścią języ­ka. A nie jest to mariaż, co czę­sto się uda­je. Bywa, że wyra­zi­sty, „dys­cy­pli­nu­ją­cy” całość pomysł ota­mo­wu­je kre­atyw­ność języ­ko­wą, usztyw­nia styl. Nie tym razem. Paduch pisze przej­mu­ją­co, a histo­ria rodzin­na, któ­rą roz­pi­su­je na sto cało­stek (od set­nej po pierw­szą) oka­zu­je się stu­dium rela­cji z sobą i świa­tem: stu­dium żar­cia, zja­da­nia i tra­wie­nia – tak w sen­sie lite­ral­nym, jak meta­fo­rycz­nym. Stu­dium cza­sem abiek­tal­nym, zawsze moc­nym w kon­kret­no­ści obra­zo­wa­nia i cel­no­ści zdań. Jedze­nie sta­je się tu budul­cem świa­ta i opre­sją, nagro­dą i karą. pułap­ką, któ­ra – raz nasta­wio­na w dzie­ciń­stwie – idzie za nami, zawsze goto­wa, by dorwać nas w kry­zy­so­wym momen­cie. Zapi­sa­na przez Paduch meta­fo­ra żucz­ka toczą­ce­go wła­sną kul­kę oka­zu­je się moc­nym obra­zem czło­wie­cze­go losu i kon­dy­cji nar­ra­tor­ki. A może i kon­dy­cji ludz­kiej, po pro­stu.