Jedzenie staje się tu budulcem świata

Wyjątkowość próz Aleksandry Paduch bierze się z połączenia ciekawego konceptu z intensywnością języka. A nie jest to mariaż, co często się udaje. Bywa, że wyrazisty, „dyscyplinujący” całość pomysł otamowuje kreatywność językową, usztywnia styl. Nie tym razem. Paduch pisze przejmująco, a historia rodzinna, którą rozpisuje na sto całostek (od setnej po pierwszą) okazuje się studium relacji z sobą i światem: studium żarcia, zjadania i trawienia – tak w sensie literalnym, jak metaforycznym. Studium czasem abiektalnym, zawsze mocnym w konkretności obrazowania i celności zdań. Jedzenie staje się tu budulcem świata i opresją, nagrodą i karą. pułapką, która – raz nastawiona w dzieciństwie – idzie za nami, zawsze gotowa, by dorwać nas w kryzysowym momencie. Zapisana przez Paduch metafora żuczka toczącego własną kulkę okazuje się mocnym obrazem człowieczego losu i kondycji narratorki. A może i kondycji ludzkiej, po prostu.