„Jest to powrotem do wieloznaczności”

Kie­dyś, w cza­sach swo­jej świet­no­ści, poezja była jed­no­cze­snie wszyst­kim – i śpie­wem, i opo­wie­ścią, i zaba­wą. Więc kie­dy wokół wier­sza zaczy­na­ją nara­stać nowe rze­czy­wi­sto­ści, ja sobie myślę, iż jest to powro­tem ku wie­lo­znacz­no­ści, czy­li odkry­ciem za każ­dym zda­niem nowe­go i nowe­go dna.

Czę­sto – bar­dzo odda­lo­ne­go, jak w pięk­nym komik­sie Paw­ła Modzie­lew­skie­go na mój wiersz. Cho­ciaż dla­cze­go odda­lo­ne­go? To ja sobie tak pomy­śla­łem, a prze­cież autor po publi­ka­cji musi zamknąć się i nie wła­zić do obce­go życia – prze­cież opu­bli­ko­wa­ny tekst jest jak peł­no­let­nie dziec­ko, czy­li sam sobie da radę.

Jeże­li bym ja malo­wał, to było­by wię­cej jaskra­wych, inten­syw­nych kolo­rów, ponie­waż ja pisa­łem wiersz ten iro­nicz­nie, kpiąc ze wszyst­kie­go, uda­jąc dra­ma­tyzm. Ale ja nie umiem i w ogó­le nie potra­fię malo­wać, więc jakie mam pra­wo komen­to­wać cudze rysun­ki, a jesz­cze tak uda­ne i pięk­ne?

No i mnie sie wyda­je, że Modze­lew­ski odczuł ten wiersz lepiej, ponie­waż na mnie dwa lata po napi­sa­niu tek­stu zaka­zy i pro­pa­gan­da anty­pa­pie­ro­sna zadzia­ła­ły – i rzu­ci­łem pale­nie, a więc rze­czy­wi­stość oka­za­la się bru­tal­niej­szą i bez­li­to­sną. Dosłow­nie jak w tym komik­sie.