Jeszcze żyją ci którzy zabijali

obrońca Robert Servatius, ur. 1894 zm. 1983

jesz­cze żyją ci któ­rzy zabi­ja­li
i nie róż­nią się od innych ludzi
oczy­wi­ście jeśli przyj­rzeć się bli­żej
coś się znaj­dzie
ale u każ­de­go coś się znaj­dzie

Komen­tarz do tego wier­sza sta­no­wi zara­zem komen­tarz do 90 pro­cent wier­szy z nowej try­lo­gii. Obroń­ca Robert Serva­tius to real­nie ist­nie­ją­ca oso­ba. Był on adwo­ka­tem Adol­fa Eich­man­na. Głos poetyc­ki Serva­tiu­sa jest zara­zem gło­sem real­nym Serva­tiu­sa. Real­ność i kwe­stie moral­no­ści sty­ka­ją się tym samym z kwe­stia­mi este­ty­ki. To połą­cze­nie inte­re­su­je mnie w poezji naj­bar­dziej. Nie­zwy­kle waż­na jest dla mnie poli­fo­nia gło­sów i odda­wa­nie tere­nu wier­sza real­nie ist­nie­ją­cym oso­bom o róż­nych świa­to­po­glą­dach. Na ogół ten poetyc­ki kra­jo­braz two­rzą kaci, ofia­ry i obser­wa­to­rzy.

Wszyst­kim wier­szom z tomu Sową i nowej try­lo­gii patro­nu­je oczy­wi­ście Edgar Lee Masters i jego Umar­li ze Spo­on River oraz Kro­ni­ka Mia­sta Por­nic Cze­sła­wa Miło­sza. Wyda­je mi się, że dla miesz­kań­ca Gdań­ska zain­te­re­so­wa­nie woj­ną, ludo­bój­stwa­mi, mean­dra­mi histo­rii i este­ty­ką to wręcz oczy­wi­sty wybór, ponie­waż takie są wła­śnie histo­rie więk­szo­ści miesz­kań­ców tych tere­nów.