Komentarz do utworu „Buty”

Buty

Są dni, w któ­re ojciec prze­sta­je się dziać i cała nar­ra­cja o nim prze­cho­dzi na rze­czy.
Ubra­nia nie wsta­ją z pod­ło­gi, tyl­ko buty tępo wcho­dzą na gołe sto­py i przy­gnia­ta­ją się pię­ta­mi. Grze­bień decy­du­je, że i on zro­bi swo­ją robo­tę w imię jakiejś syme­trii, bo sko­ro nagi czło­wiek ma buty, to powi­nien też od góry koń­czyć się ładem. Grze­bień wie, jak zmu­sić rękę, żeby dała się opluć i prze­je­cha­ła ojcu po gło­wie. To wie­le uła­twia. Póź­niej przy­cho­dzi sło­ik, żeby zabrać mocz. Zakrę­ca się i odsu­wa butem, któ­ry przez ten czas zdo­łał wbić się głę­biej na nogę. Sło­ik przyj­dzie dzi­siaj jesz­cze kil­ka razy, grze­bień może raz, a buty będą się pocić tak czy ina­czej.
Teraz krę­cą się szpu­le z brą­zo­wą taśmą. Magne­to­fon włą­czył się nie dla­te­go, że ojciec lubi coun­try. To rze­czy spraw­dza­ją, czy przy odro­bi­nie dobrej woli nie da się prze­ro­bić tej sce­ny na kome­dię. Buty wwier­ci­ły się w koń­cu na pię­ty i zaczy­na­ją wybi­jać na pod­ło­dze rytm. Grze­bień zmu­sza rękę, żeby pokle­py­wa­ła nim wytar­tą poręcz fote­la. Coraz szyb­ciej i szyb­ciej.

Poczu­cie tra­gi­zmu wywo­ły­wa­ne przez rze­czy zda­je się pole­gać na tym, że prze­dłu­ża­ją one czy­jeś życie zale­d­wie o kil­ka kro­ków.
Rzecz, któ­ra prze­ży­wa­jąc swo­je­go wła­ści­cie­la, sta­je się jego repre­zen­tan­tem, jak i rzecz, któ­ra  w inny spo­sób utrwa­la minio­ne, w koń­cu umie­ra. Zanim jed­nak mate­ria znisz­czy się i roz­pad­nie – pamię­ta, sym­bo­li­zu­je, cza­sa­mi uobec­nia. Ta zdol­ność uobec­nia­nia spra­wia, że rze­czy mnie bolą. W ręce i oczy, a naj­czę­ściej w pamięć.