Komentarz do wiersza „Lampa”

Lampa

Mucha cho­dzi po sufi­cie,
lam­pa się chwie­je.
Mucha wcho­dzi w moje życie,
lam­pa się chwie­je.

Każ­da ścia­na pobie­lo­na,
lam­pa się chwie­je.
Chwi­la rodzi się i kona,
lam­pa się chwie­je.

Mucha nagle odfru­nę­ła
i mrą nadzie­je.
Lata pły­ną, giną dzie­ła,
lam­pa się chwie­je.

Glo­sa

Patrzę na lam­pę zwi­sa­ją­cą nad dywa­nem w moim poko­ju. Jest lato, ale wokół lam­py dziś ani nie krą­żą muchy w tań­cu godo­wym, ani też żad­na samot­nie nie cho­dzi po sufi­cie. Pra­wie ich w mie­ście nie ma, zosta­ły wygna­ne albo wytru­te.

Latem, leżąc i patrząc na sufit, obser­wo­wa­łem krą­że­nie much wokół lam­py albo poje­dyn­cze muchy na pobie­lo­nym tyn­ku. Kie­dy myślę o nich, widzę od razu róż­ne poko­je – od wcze­sne­go dzie­ciń­stwa aż do póź­nych let­nich urlo­pów. Naj­daw­niej były w nich zdob­ne umbry wiszą­cych na łań­cu­chach lamp naf­to­wych, potem klo­sze na prze­wo­dzą­cych prąd kablach, lub tyl­ko opraw­ki z żarów­ką.

Musca dome­sti­ca jest zna­na na całym świe­cie, co roku, jak obli­czy­li spe­cja­li­ści, przy­cho­dzi na świat popu­la­cja tych much więk­sza od całej ludz­ko­ści. Każ­da mucha domo­wa może przy tym prze­nieść na powierzch­ni cia­ła sześć, a w jeli­cie pra­wie trzy­dzie­ści milio­nów mikro­bów – zaraz­ków duru brzusz­ne­go, para­ty­fu­su, cho­le­ry, gruź­li­cy, polio, sal­mo­nel­lo­zy. Ale któż leżąc na wznak na tap­cza­nie i gapiąc się w sufit, myśli o takiej potę­dze much domo­wych? Muchy łażą, krążą,potem odla­tu­ją z szyb­ko­ścią naj­wy­żej ośmiu kilo­me­trów na godzi­nę. Lam­pa się chwie­je. Widocz­nie jest prze­ciąg.