Komentarz do wiersza „Hegel”

Hegel

Takich poetów, w któ­rych trze­ba się wczy­ty­wać
Takich poetów, w któ­rych trze­ba się wczy­ty­wać i z któ­ry­mi trze­ba bar­dzo dłu­go obco­wać,
Takich poetów, w któ­rych trze­ba się wczy­ty­wać i z któ­ry­mi trze­ba bar­dzo dłu­go obco­wać, jeże­li pra­gnie się poznać życie
Takich poetów, w któ­rych trze­ba się wczy­ty­wać i z któ­ry­mi trze­ba bar­dzo dłu­go obco­wać, jeże­li pra­gnie się poznać życie słów
Takich poetów, w któ­rych trze­ba się wczy­ty­wać i z któ­ry­mi trze­ba bar­dzo dłu­go obco­wać, jeże­li pra­gnie się poznać życie słów i wnik­nąć w nie do głę­bi —
takich auto­rów, u któ­rych moż­na szu­kać
takich auto­rów, u któ­rych moż­na szu­kać nie tyl­ko prze­mi­ja­ją­cej myśli,
takich auto­rów, u któ­rych moż­na szu­kać nie tyl­ko prze­mi­ja­ją­cej myśli, lecz głę­bo­kiej i praw­dzi­wej roz­ko­szy,
takich auto­rów, u któ­rych moż­na szu­kać nie tyl­ko prze­mi­ja­ją­cej myśli, lecz głę­bo­kiej i praw­dzi­wej roz­ko­szy, nie ma tak wie­lu, jak by się mogło zda­wać.

Szczę­śli­wie przy wier­szu pt. „Hegel” komen­tarz wyda­je się zbęd­ny.

***

Gdy­by jed­nak mia­ło dojść do dez­orien­ta­cji i splą­ta­nia w związ­ku ze zde­rze­niem myśli („prze­mi­ja­ją­cej”) z roz­ko­szą („głę­bo­ką i praw­dzi­wą”), nale­ży sobie tyl­ko przy­po­mnieć, że nawet naj­głęb­sza roz­kosz prze­mi­ja tak samo jak myśl (tyle że jest, w prze­ci­wień­stwie do każ­dej myśli, praw­dzi­wa). Naj­istot­niej­sze było­by więc samo „dłu­gie obco­wa­nie”. W kry­tycz­nej sytu­acji na pomoc moż­na wezwać jesz­cze inną myśl Hegla: „Nale­ży przede wszyst­kim wyzbyć się prze­są­du, jako­by samo trwa­nie w porów­na­niu z prze­mi­ja­niem było czymś dosko­nal­szym”.