Komentarz do wiersza „In Absentia”

Jakaś klacz obok rża­ła w słu­chaw­kę, powta­rza­jąc „kocha­nie, przyjdź”, a ja pomy­śla­łam o Emmie Hauck. Jak to jest po nie­miec­ku. No i ruszy­ło. Piszę wła­śnie o tym, bo to jeden z tych nie­wie­lu tzw. „natchnio­nych”, kie­dy wszyst­ko się sca­la i wyda­je mi się, że potra­fię okre­ślić swo­je kra­wę­dzie. Powie­dzieć „ja”. Chcia­łam pod­pi­sać się tytu­łem bra­ci Quay, bo ten film był dla mnie praw­dzi­wy, chy­ba nigdy wcze­śniej nie ule­głam tak sil­ne­mu złu­dze­niu, że coś rozu­miem. Czas to nie pro­gres, lecz echo. Szep­ty i krzy­ki w sza­rych ścia­nach. Nie będę ana­li­zo­wać tek­stu, daj­my na to tema­tu powtó­rzeń, obse­sji i komu­ni­ka­cji mię­dzy­ludz­kiej. Ten wiersz to dziec­ko, któ­re ucie­kło z domu, a ja jestem nie­za­do­wo­lo­na z tego, co robi. Nie będę się wtrą­cać – wszyst­ko, co „teraz” to prze­szłość, któ­ra się cofa. Wra­ca jak refluks w reflek­sji i reflek­sach powtó­rzeń.

Dzię­ku­ję Ran­ne­mu, któ­ry powie­dział, że zado­wo­le­nie to wróg kre­atyw­no­ści. Za to, że kre­atyw­ność jest wro­giem zado­wo­le­nia. Pani Izie, na któ­rej lek­cje przy­cho­dzi­łam w dre­sie, a ona się dzi­wi­ła, że taka ciem­na masa czy­ta Kin­ga. Tak Pani ura­zi­ła moją dumę, że zmu­si­łam Panią do czy­ta­nia moich ese­jów o Her­ber­cie, że zaję­łam się lite­ra­tu­rą. Dzię­ku­ję, że Pani była wro­giem, a ja kre­atyw­na. Dzię­ku­ję dzie­cia­kom, któ­re topi­ły kocię­ta, a potem skar­ży­ły, że roz­dep­ta­łam mysz w prze­po­co­nej szat­ni. Dzię­ku­ję wszyst­kim ludziom, któ­rych uto­pię, kie­dy będzie woj­na. Dzię­ku­ję Agniesz­ce od gra­nia w Tomb Raider. Jaśmi­nie, gdy­by nie Ty, pew­nie nie zaczę­ła­bym pisać. Dzię­ku­ję Ci, Astrid, że razem zbie­ra­ły­śmy agrest i nikt cię nie widział. Jar­ku, Tatu­siu, że nauczy­łeś mnie i uczysz nadal. Fia­ki Fia­ko­fii, któ­ra tak bar­dzo noni. Dzię­ku­ję i pozdra­wiam ser­decz­nie.