Komentarz do wiersza „Inkrustacja”

Inkrustacja

We śnie: roz­trza­ska­ny o beto­no­wą
nogę mostu, pocię­ty karo­se­rią
na zora­nym koła­mi pasie zie­le­ni.
Umie­ram, gni­ję i rodzę roba­ki.
Kar­mię zie­mię, któ­ra mia­ła koić ser­ce.

To wczo­raj. Teraz księ­życ jak pęcherz,
żona obci­na naszej śpią­cej cór­ce paznok­cie.
Nie mogę się roz­pro­szyć – sku­pio­ny
wsu­wam pod kre­dens łap­kę na myszy.
Naj­de­li­kat­niej jak potra­fię,
żeby nie strze­li­ła pusta.

Wie­le moich wier­szy rodzi się w snach, pół­śnie. Nie zawsze jestem do koń­ca świa­do­my tego, co mi dyk­tu­je noc. Dopie­ro po wie­lu dniach, mie­sią­cach docie­ra do mnie, co pisa­łem i po co.

Taki jest wła­śnie wiersz „Inkru­sta­cja”. Sen, nad któ­rym nie mam wła­dzy, prze­pla­ta się z tym, co sta­je się real­ne, świa­do­me. Nie­okre­ślo­ność mro­ku z kon­kre­tem i szcze­gó­łem rze­czy­wi­sto­ści. Rze­czy­wi­sto­ści, nad któ­rą nale­ży zapa­no­wać, by nie sta­ła się snem. Rze­czy­wi­sto­ści, któ­rą nie zni­we­czy, któ­rej nie zaprze­czy żaden sen.