Komentarz Marty Stachniałek do wiersza „bazar Różyckiego”

bazar Różyckiego

gdzieś w oko­li­cach dwor­ca wileń­skie­go widzę husa­rię pięk­ną i lek­ką
jak zbli­ża się w moją stro­nę jest koń­ców­ka lata któ­ra trwa całe lato koma­ry
też trwa­ją całe to lato któ­re­go nie ma i nigdy nie było po dro­dze spo­tka­łam
ludzi z iPhone’ami któ­rzy sta­li się dla sie­bie kra­jo­bra­za­mi
przez pra­skie uli­ce jedzie husa­ria pięk­na i lek­ka jak ostat­nia nadzie­ja
jej pręż­ne cia­ło jak jeden orga­nizm nabie­ra bla­sku nabie­ra pokla­sku klak­son
robię sobie z gło­wy bazar Różyc­kie­go
kobie­ty ze stra­ga­nów brzyd­kie i cięż­kie
poma­ga­ją mi udźwi­gnąć myśli jak skrzy­nie z warzy­wa­mi
noszą je gdzieś prze­sta­wia­ją splu­wa­ją na chod­nik prze­kli­na­ją
a ja okre­ślam swo­ją loka­li­za­cję mówię swo­im zna­jo­mym gdzie teraz jestem
zna­jo­mi odpo­wia­da­ją że są zlo­ka­li­zo­wa­ni na reali­za­cję plan­ta­cji
pole­cam swo­ich zna­jo­mych swo­im zna­jo­mym doda­ję
kobie­ty ze stra­ga­nów brzyd­kie i cięż­kie do ulu­bio­nych
doda­ję i roz­wią­zu­ję z nich cał­ki jako sumy nie­skoń­czo­ne
sumy wie­lu nie­skoń­cze­nie małych war­to­ści
a w par­ku ska­ry­szew­skim dzie­ci pusz­cza­ją kacz­ki

Cały ten fol­wark ma w sobie coś z fatal­no­ści uli­cy Kro­ko­dy­li, któ­ra prze­bie­ga przez cie­bie raz na jakiś czas. Two­ja sygna­li­za­cja psu­je się, powo­du­jąc karam­bol. Myśli jak roz­pę­dzo­ne mustan­gi wgnia­ta­ją się w sie­bie. Cia­ło tej dziel­ni­cy jest spa­ra­li­żo­wa­ne. Cia­ło tej dziel­ni­cy to cia­ło pop-kul­tu­ry. W całym tym zho­mo­ge­ni­zo­wa­nym kra­jo­bra­zie kul­tu­ry maso­wej, w całym tym disnej­lan­dzie, szu­kasz karu­ze­li dla sie­bie. Karu­ze­li z Madon­na­mi. Karu­ze­li, któ­ra ma w sobie coś z lek­ko­ści prze­wiew­nej sukien­ki a jed­no­cze­śnie jest kawa­łem cięż­kie­go meta­lu. Uświa­da­miasz sobie, że kobie­ta z baza­ru mogła­by być two­im auto­ry­te­tem. Jej natu­ra­lizm cię onie­śmie­la. Chcesz być kobie­tą z baza­ru. Chcesz mówić, gdzie poszłeś.