Komentarz do wiersza „nikt nie zaśnie”

nikt nie zaśnie

przez pleśń i poskrę­ca­ne korze­nie, przez
kle­pi­sko w kotłow­ni, przez zardze­wia­łe
rury pie­ca cen­tral­ne­go ogrze­wa­nia,
pokry­ty pyłem i roz­pusz­czal­ni­kiem,
przez czte­ry ścia­ny, wyci­na­ją­ce
kawa­łek powie­trza
(dom. dom bez kobie­ty),
zaszy­ty w szczu­rze lub pają­ku
dzi­siej­szej nocy prze­ci­ska się
mesjasz. nikt nie zaśnie
pod zie­mią – przy­się­gam

Ubie­gło­rocz­na zima nie była zbyt suro­wa, nie­mniej zda­rza­ły się mroź­niej­sze tygo­dnie. Wie­czo­rem spę­dza­łem wie­le cza­su w kotłow­ni, po czę­ści dla­te­go, że lubię palić w pie­cu, po czę­ści dla­te­go, że kiep­sko sobie radzi­łem z utrzy­my­wa­niem ognia, a wła­ści­wie nie tyle ognia, ile odpo­wied­niej tem­pe­ra­tu­ry i ciśnie­nia wody w insta­la­cji: mano­metr był zepsu­ty, więc musia­łem pole­gać jedy­nie na samym ter­mo­me­trze. To nie­co tak, jak­by przy pro­wa­dze­niu samo­cho­du obli­czać pręd­kość jaz­dy wyłącz­nie na pod­sta­wie wska­zań obro­to­mie­rza. Nie­mniej przy­jem­ność spę­dza­nia tam cza­su bra­ła górę nad ryzy­kiem. Zresz­tą bez spraw­nych urzą­dzeń pomia­ro­wych z cza­sem sta­ło mi się obo­jęt­ne, czy obu­dzę się jutro w mia­rę cie­płym pomiesz­cze­niu obok, gdzie miesz­ka­łem, czy nie obu­dzę się już nigdy. Sta­łem więc na kle­pi­sku, pali­łem papie­ro­sy, raz na czas otwie­ra­łem drzwi sta­re­go pie­ca, wrzu­ca­łem w pale­ni­sko bry­ły węgla z folio­wych wor­ków lub kawał­ki buka.

W kotłow­ni na wyso­ko­ści zie­mi było małe okien­ko, otwie­ra­łem je; na zewnątrz było cicho i ciem­no – wysu­wa­jąc rękę przez kra­ty, czu­łem pada­ją­cy, czy­sty śnieg. Wła­ści­ciel budyn­ku ostrze­gał mnie, żebym trzy­mał to okno zamknię­te, w prze­ciw­nym razie prze­po­wia­dał inwa­zję pają­ków, myszy i szczu­rów. Naj­wy­raź­niej prze­ce­niał gościn­ność tego miej­sca. Nic tam nie przy­cho­dzi­ło: owszem, w środ­ku było kil­ka pają­ków, ale nawet nie wiem, czy żyły: nie prze­szka­dza­li­śmy sobie. Mia­łem swój węgiel, drew­no, kar­ton na roz­pał­kę i roz­pusz­czal­nik, brud­ną od węgla fla­ne­lo­wą koszu­lę, umo­ru­sa­ną twarz, czar­ne ręce i ręka­wi­ce. Na zewnątrz było tak czy­sto, że nie wie­dzia­łem, po co miał­by poka­zy­wać się tu choć­by naj­mar­niej­szy prze­jaw życia. Wte­dy pomy­śla­łem, że miesz­kam w miej­scu, gdzie nikt ani nic nigdy nie przyj­dzie: ani przez drzwi, ani przez okno. Jeśli już, prze­ko­pie się przez zie­mię, przej­dzie przez rury – by prze­kli­na­jąc to pomiesz­cze­nie, oczy­ścić się z tru­du i wró­cić tam, skąd przy­by­ło.

W moim poko­ju obok stał włą­czo­ny kom­pu­ter; uba­bra­ny węglo­wym pyłem usia­dłem przy kla­wia­tu­rze i napi­sa­łem ten wiersz. W cią­gu dwóch wie­czo­rów, w godzi­nę. Rzad­ko piszę wier­sze tak szyb­ko.