Komentarz do wiersza [Nino, niech będzie Rota]

[Nino, niech będzie Rota]

Nino, niech będzie Rota, taki kom­po­zy­tor,
Ze mnie nie wróż­ka chrzest­na i wier­szy nie
Bar­dzo potra­fię dla nie­let­nich.
Raczej sta­ra pan­na, zdzi­wa­cza­ła ciot­ka,
Będzie Ci wsu­wać koper­ty w bom­bo­nier­ki
I wypy­ty­wać, czy kochasz już chłop­ca.
Nie chcesz, napraw­dę nie chcesz napi­sać tej książ­ki.
Książ­ka powin­na bowiem skła­dać się ze słów,
Nie ze snów, nie z sów, ale ze słów wła­śnie. I jeśli jej
Poży­czasz sło­wa, w któ­rych żyjesz, to co Ci pozo­sta­je?
Jeść, rodzić, pra­co­wać. Nie chcesz napraw­dę
Pisać takiej książ­ki. Od nowa.

Nie jestem fan­ką wła­snej twór­czo­ści, a tym bar­dziej nie czu­ję się zobli­go­wa­na do jej komen­to­wa­nia. Tyle w pierw­szym zda­niu. W dru­gim: niniej­szy wiersz powstał pod wpły­wem wzru­sze­nia i reflek­sji. Wzru­sze­nie tym, że świat wzbo­ga­cił się o kolej­ne ist­nie­nie, a ja mam szczę­ście tro­chę w tym szczę­ściu uczest­ni­czyć. Reflek­sja nad tym, jak rzad­ko dopusz­cza­my do sie­bie świa­do­mość, iż owo nowe ist­nie­nie nie jest i nigdy nie będzie prze­dłu­że­niem czy przed­mio­tem naszych ist­nień, potrzeb, życzeń, roko­wań, zaklęć. W trze­cim zda­niu pozo­sta­je mi zatem tyl­ko życzyć sobie być jak naj­lep­szą, a więc trans­pa­rent­ną ciot­ką; Niny, i wier­szy.