Komentarz do wiersza “Spotkanie z opozycjonistą”

Spotkanie z opozycjonistą

Przy­szli żeby zoba­czyć opo­zy­cjo­ni­stę z auto­kra­tycz­ne­go pań­stwa
(Tym razem to Iran, jutro afry­kań­ski kra­ik o trud­nej nazwie)
I kogo ujrze­li?
Star­sze­go, zmę­czo­ne­go męż­czy­znę o heba­no­wych oczach
(Jutro – młod­szy, musku­lar­ny o heba­no­wej skó­rze),
Któ­ry ze spo­ko­jem mówił: rewo­lu­cja, aja­tol­lah, nożem pod żebra,
Zni­ka­ją­cy przy­ja­cie­le, Troc­ki czy­ta­ny pod koł­drą, kusa spód­nicz­ka biblio­te­kar­ki,
Auto­kar pełen irań­skich pisa­rzy jedzie z góry bez hamul­ców, cen­zu­ra, cen­zu­ra,
Cen­zu­ra.

Przy­szli żeby zoba­czyć opo­zy­cjo­ni­stę – nie zawie­dli się.
Teraz wra­ca­ją do strze­żo­nych osie­dli,
Po czym zasy­pia­ją i śnią o korze drzew.
Widać jak okna gasną powo­li, jed­ne po dru­gich,
A ekran zaczy­na śnie­żyć.

Wiersz „Spo­tka­nie z opo­zy­cjo­ni­stą” jest jed­nym z moich nie­wie­lu zaan­ga­żo­wa­nych utwo­rów. Jego ostrze wymie­rzo­no nie w samych dyk­ta­to­rów i auto­ry­tar­ne reżi­my, a w tych sytych bywal­ców kawiar­ni i salo­nów, któ­rzy poprzez spo­tka­nia z tytu­ło­wy­mi opo­zy­cjo­ni­sta­mi, zaspo­ka­ja­ją swo­ją potrze­bę huma­ni­ta­ry­zmu, aby potem wró­cić do „strze­żo­nych osie­dli” i „śnić o korze drzew”. Na tym koń­czy się ich zaan­ga­żo­wa­nie, ale we wła­snych oczach pozo­sta­ją kimś nie mniej szla­chet­nym od uci­śnio­nych pisa­rzy.

Piszę te sło­wa z Kijo­wa, sto­li­cy kra­ju, gdzie wciąż trwa woj­na, a o któ­rej, jak się zda­je, świat powo­li zapo­mi­na. Tutaj ten nie­co pate­tycz­ny wiersz, nabie­ra aktu­al­no­ści.