Komentarz do wiersza „Weronika”

Weronika

była w fol­de­rze trze­cim. Wycho­dzi­ła z kościo­ła,
kie­dy opar­łem się o jej volks­wa­ge­na,

któ­ry stał zbyt bli­sko moje­go opla,
co zakoń­czy­ło się szyb­ko ucię­tym sko­wy­tem.

Ten, któ­ry mówi w Table­cie taty, przy­po­mi­na sobie obra­zy i sce­ny. Nie­któ­re z nich widzia­łem na wła­sne oczy. Na tę pod kościo­łem tra­fi­łem kil­ka­na­ście lat temu. Oko­licz­no­ści były ślub­ne, lecz kobie­ta i męż­czy­zna z wier­sza wte­dy ślu­bu nie bra­li. Mar­ki samo­cho­dów były chy­ba inne, ale to nie ma więk­sze­go zna­cze­nia. Za to bar­dzo dobrze pamię­tam spoj­rze­nie i ruchy wła­ści­ciel­ki pierw­sze­go z tych aut, kie­dy włą­czył się alarm. Nie zatrzy­ma­łem się i skrę­ci­łem za róg, cze­go dzi­siaj tro­chę żału­ję, bo chciał­bym jed­nak wie­dzieć, co było dalej.