Komiks „Pole bawełny” z komentarzem

 Justy­na Bar­giel­ska

Pole bawełny

To musiał być dzień Boże­go Cia­ła. Star­sza kobie­ta
wio­dła za sobą oka­za­łą downi­cę: cór­ciu, cór­ciu,
gdy umrę, co się z tobą sta­nie. A ja nie mogłam ci
star­sza obie­cać kobie­to, że jej nie zje­my, nie­do­kład­nie znam zwy­cza­je
moje­go gatun­ku, nie na tyle dokład­nie.
Widu­ję nas, jak przy­sta­je­my na rogach ulic,
wyj­mu­je­my z port­fe­li zdję­cia budyn­ków kry­tych zło­ty­mi kopu­ła­mi
i poka­zu­je­my je sobie nawza­jem, męż­czyź­ni i kobie­ty,
sta­rzy i mło­dzi, ale czy tęsk­niąc, czy gro­żąc, nie wiem.
To musiał być ten dzień, wzdłuż torów
albo skra­jem par­ku szedł męż­czy­zna w brą­zo­wej mary­nar­ce,
niósł pił­ka­rzy­ki głów­ka­mi do dołu
i nic na to nie pora­dzę, ale słoń­ce, ono chy­li­ło się ku zacho­do­wi.

Wybra­łam „Pole Baweł­ny” Justy­ny Bar­giel­skiej, ponie­waż po pro­stu poczu­łam ten wiersz od pierw­sze­go wej­rze­nia, od razu widząc obra­zy. Bar­dzo pla­stycz­ny spo­sób pisa­nia oraz poru­sza­ne przez autor­kę tema­ty są mi w trud­ny do opi­sa­nia, szcze­gól­ny spo­sób bli­skie. Wybra­łam ana­lo­go­wy spo­sób wyko­na­nia inter­pre­ta­cji, ponie­waż wyda­je mi się to być naj­bar­dziej wła­ści­we dla wier­sza. Tech­ni­ka akwa­re­lo­wa pozwo­li­ła mi pod­jąć pró­bę odda­nia cha­rak­te­ru tra­dy­cyj­nych tatu­aży, któ­re tak­że swo­im bru­tal­nym języ­kiem trak­tu­ją o naj­więk­szych uczu­ciach i mają w sobie taki ele­ment świę­to­ści i donio­sło­ści, któ­ry zauwa­ży­łam w wier­szu Bar­giel­skiej.