Konieczna równowaga

Kra­kow­skim tar­giem

Two­je pół, moje pół – wyj­dzie­my na zera
Nucę sobie pod nosem, że chcę boha­te­ra
A prze­cież chcę przy­pad­ku, niech zda­rza się
Teraz, we wszyst­kich odmia­nach; zaraz
Zanim zmilk­nę ciut zawsty­dzo­na ero­tycz­nym fil­mem
Któ­ry kadru­je nas w osob­nych łóż­kach.
Dobrze zga­du­jesz: i dama, i wróż­ka.

A kie­dy film pło­wie­je na wie­czy­stych taśmach,
Na łąkach i na łączach, nigdy nam nie danych,
(Nie, panie pro­fe­so­rze, nie znam swo­ich danych)
Nigdy nie poznam i nie skry­ję żalu, bo po co
Się pozna­wać, kie­dy już się zna­my?

Może w pią­tek, na balu, wymie­ni­my kar­net
I może choć raz będziesz porząd­nie pija­ny,
Żeby powie­dzieć: Skar­bie,
Jak zwy­kle masz rację; przez akla­ma­cję
Wróż­ka powró­ci do damy.

Lecz nagle zni­czyk żalu, cią­gle tli się we mnie;
Owszem, na balu było przez chwi­lę przy­jem­nie,
Lecz chwi­la, jak to chwi­la, już poszła się paść
Do spół­ki z owiecz­ka­mi z pod­ha­lań­skich hal.
Cytu­ję wła­sne wier­sze; cza­sa­mi, przez sen:
Tyl­ko dym jest powie­trzem, tyl­ko noc jest dniem.

Wiersz powstał jako pocz­tów­ka z Mię­dzy­na­ro­do­wych Tar­gów Książ­ki w Kra­ko­wie, któ­re odby­ły się w Kra­ko­wie w paź­dzier­ni­ku 2016 roku.

[Prawdopodobnie]zatem opo­wia­da o moim poby­cie w Kra­ko­wie w paź­dzier­ni­ku 2016 roku. W paź­dzier­ni­ku 2016 roku (fakt bio­gra­ficz­ny) wybra­łam się do Kra­ko­wa na Mię­dzy­na­ro­do­we Tar­gi Książ­ki, a ponie­waż nie wybra­łam się tam sama, lecz w towa­rzy­stwie, pozwo­li­łam sobie opi­sać to, co macie Pań­stwo Czy­tel­ni­cy czar­no na bia­łym opi­sa­ne w wier­szu.

[Być może] napi­sa­łam o dys­ku­syj­nej co praw­da, a jed­nak koniecz­nej rów­no­wa­dze pomię­dzy utra­tą i żalem, darem i wdzięcz­no­ścią. Być może po pro­stu wysy­ła­łam listy i pocz­tów­ki do wie­lu adre­sa­tów, i to od nich zale­ża­ło (zale­ży) czy będą to pod­su­mo­wa­nia czy też zapro­sze­nia. Być może opo­wia­dam naraz kil­ka histo­rii, któ­re mają lub nie mają cze­go­kol­wiek z praw­dy; lecz wie­le wspól­ne­go. Coś się wyda­rza, coś się nie wyda­rza – z lite­rac­kie­go punk­tu widze­nia na jed­no wycho­dzi.

Nasz namiot był cyr­ko­wy, pier­ścion­ki z cyr­ko­nia­mi; tak wspo­mi­nam po cza­sie par­ki i cyra­necz­ki, nie­trzeź­we podró­że tary­fą do domu, poran­ną kawę przy stu­dyj­nych pły­tach, i „cza­sem słoń­ce, cza­sem deszcz”. Uro­ki życia ukła­da­ją­ce­go się w nie­koń­czą­cą się opo­wieść; poza spi­sa­mi tre­ści. Ktoś spa­ce­ru­je kli­fem i upusz­cza sło­wa, jak­by upusz­czał klu­czy­ki do corvet­ty stin­gray, i tyl­ko lek­ko ukłuł się breloczkiem/wrzecionem.

[Pew­nie] napi­sa­łam o prze­czu­ciu koń­ca towa­rzy­szą­cym każ­de­mu począt­ko­wi. O roz­sta­niu wpi­sa­nym w każ­de spo­tka­nie. Hap­py to meet, sor­ry to part.

Mam nadzie­ję, że napi­sa­łam o miło­ści, bo w nią wie­rzę coraz bar­dziej, a w śmierć – onto­lo­gicz­nie, powiedz­my, rzecz bio­rąc – coraz bar­dziej mniej. Być może dla­te­go, że miłość niczym upior­ny paja­cyk z pude­łecz­ka speł­nia się w „nigdy”, a reak­ty­wo­wa­na sek­cja ryt­micz­na legen­dar­ne­go zespo­łu The Śmierć gra na każ­dej powia­to­wej sty­pie, i grać będzie zawsze. C.b.d.o.