Historia jednego tekstu

Stoję, czuję się świetnie

Ruch, gwar, blask dooko­ła
A oni sie­dzą, jesz­cze nie leżą
Wszy­scy mi mówią połóż się, usiądź
A ja nie muszę, napraw­dę nie chcę
Ruch, gwar, blask dooko­ła
A oni sie­dzą, jesz­cze nie leżą

Sto­ję, sto­ję, czu­ję się świet­nie
Nie muszę sie­dzieć, nie muszę leżeć
Czu­ję się świet­nie, ach jak wspa­nia­le
Nie muszę sie­dzieć, wca­le ach wca­le
Czu­ję się świet­nie, ach jak przy­jem­nie

Nie muszę sie­dzieć, nie muszę leżeć
Czu­ję się świet­nie, ach jak przy­jem­nie
Nie muszę sie­dzieć, nie muszę leżeć
Czu­ję się świet­nie, ach jak wspa­nia­le

Sto­ję, sto­ję, sto­ję
Sto­ję, sto­ję, sto­ję
Nie muszę sie­dzieć, nie muszę leżeć
Czu­ję się świet­nie, ach jak przy­jem­nie

Ach, ach, ach, ach, tak, tak, tak, tak
Ach, ach, ach, ach, tak, tak, tak, tak
Ach jak tu pięk­nie, ach jak wspa­nia­le
Nie muszę sie­dzieć, wca­le ach wca­le
Czu­ję się świet­nie, ach jak przy­jem­nie

„Sto­ję, czu­ję się świet­nie” jest tek­stem iro­nicz­nym. W PRL‑u wszy­scy sta­li. Sta­li po czte­ry dni, dzień i noc. Usta­wia­li się po moje pły­ty, któ­rych nigdy nie wytło­czo­no wystar­cza­ją­co dużo. Sama sta­łam i wiem, jak to wszyst­ko wyglą­da­ło. Sta­nie po wszyst­ko. A ja śpie­wam, że sto­ję i po pro­stu kapi­tal­nie się czu­ję. To sar­ka­stycz­ny tekst o sta­niu, któ­re było jed­ną z naj­bar­dziej uciąż­li­wych dole­gli­wo­ści PRL‑u, gdzie mówisz, że uwiel­biasz stać, a wszy­scy inni leżą i wdy­cha­ją świe­że powie­trze.

To pio­sen­ka, któ­rą wybra­li­śmy na sin­gla z pierw­szej pły­ty. W PRL‑u nada­wa­no róż­ne audy­cje i tele­wi­zyj­ne pro­gra­my muzycz­ne, mię­dzy inny­mi pro­gram pole­ga­ją­cy na obec­no­ści potrój­ne­go jury zło­żo­ne­go z fachow­ców: Agniesz­ki Osiec­kiej, jury w stu­diu tele­wi­zyj­nym i jury oglą­da­ją­ce­go przed tele­wi­zo­ra­mi, tym naj­więk­szym audy­to­rium. Już wte­dy byli­śmy zespo­łem odno­szą­cym duże suk­ce­sy, o ogrom­nej recep­cji publicz­no­ści, nato­miast w mediach i wśród tak zwa­nych znaw­ców i kry­ty­ków nie mie­li­śmy takie­go popar­cia.

Wystą­pi­li­śmy z pio­sen­ką „Sto­ję, sto­ję” i cze­ka­li­śmy na wer­dykt. Zwy­cięz­ca otrzy­my­wał tort. Taka była nagro­da. Dowie­dzie­li­śmy się, że w oczach jury mamy zero punk­tów, w oczach publicz­no­ści zgro­ma­dzo­nej w stu­diu rów­nież, więc byli­śmy tro­chę pod­ła­ma­ni. Argu­men­ty Agniesz­ki Osiec­kiej były takie, że ona w ogó­le nie rozu­mie, czy jest tu jakiś sens, dow­cip czy iro­nia, że ona nie wie, o czym to jest. Bie­dacz­ka.

W stu­diu zgro­ma­dzi­ła się publicz­ność, któ­ra przy­szła z zespo­ła­mi; u nas w sek­to­rze była tyl­ko jed­na oso­ba – żona nasze­go gita­rzy­sty Pla­chy, resz­ta była lepiej obsa­dzo­na rodzi­na­mi. Nie podo­ba­my się jury, nie podo­ba­my się publicz­no­ści, któ­ra się roz­sia­dła w swo­ich bok­sach. Zosta­li­śmy tyl­ko my, a w naszym bok­sie sie­dzia­ła jedy­nie Jaga. Załam­ka. I nie minę­ło dużo cza­su, aż nagle wiel­ka eufo­ria i pod­nie­ce­nie, bo oka­za­ło się, że jeste­śmy zespo­łem, któ­ry zwy­cię­żył gło­sa­mi publicz­no­ści. Vox popu­li, vox dei. Tak to było.

Póź­niej zaprzy­jaź­ni­łam się z Agniesz­ką Osiec­ką, spę­dza­łam z nią rela­tyw­nie dużo cza­su i pew­ne rze­czy się powy­ja­śnia­ły. Myślę, że to była taka małość przez kon­ku­ren­cję. Osiec­ka jest po pro­stu cesa­rzo­wą tek­stów. I nagle poja­wia się ktoś, kto ma wszyst­kie tek­sty wła­sne, aspi­ru­je do jako­ści nowe­go prze­ka­zu i jesz­cze oka­zu­je się, że tego ludzie wła­śnie potrze­bu­ją. Nie odej­mu­jąc nic pio­sen­kom Osiec­kiej, któ­re są po pro­stu bar­dzo roz­ryw­ko­we.