Legendarny autobus

Legendarny autobus

Wiem z nie­le­gal­nych, a więc pew­nych źró­deł, że dusze pięk­ne są sła­be, a dusze brzyd­kie – sil­ne. Wiem też, co zna­czy stra­cić przy­ja­cie­la i men­to­ra. Spo­tka­ło mnie to, gdy odszedł Paweł Tar­giel, filo­zof, poeta, wie­lo­let­ni szef Insty­tu­tu Miko­łow­skie­go i cza­so­pi­sma kata­stro­ficz­ne­go „Arka­dia”, położ­nik wie­lu talen­tów i ini­cja­tyw. Mój men­tor i przy­ja­ciel. Miał paskud­ny cha­rak­ter, i nie­wy­obra­żal­nie wiel­kie ser­ce. Pięk­ną duszę. Do dziś zma­gam się z żało­bą po Nim, dla­te­go jestem w sta­nie zro­zu­mieć (choć to nie naj­lep­sze sło­wo), co czu­ją teraz bli­scy, ucznio­wie i wycho­wan­ko­wie Ludwi­ka Gadzic­kie­go. Łączę się z Nimi w żalu i modli­twie.

Panie Ludwi­ku, co też Pan naro­bił, wsia­da­jąc kie­dyś w ten legen­dar­ny auto­bus ze swo­imi pod­opiecz­ny­mi! Wie­lu z nich już nigdy nie patrzy­ło na życie pro­zą. A ilu popchnął Pan w ramio­na poezji, lite­ra­tu­ry, muzy­ki, w ogó­le innej wraż­li­wo­ści? Pan im nie pozwa­lał na inte­lek­tu­al­ne ani emo­cjo­nal­ne leni­stwo, poma­gał Pan zna­leźć nie­wi­docz­ne gołym okiem odro­bi­ny pięk­na, czy­nią­ce nie­ła­twe nie­raz życie zno­śnym, kolo­row­szym. Wiem, że poma­gał im Pan tak­że nie­raz szu­kać swo­ich dróg, nie oce­niał, wspie­rał i po pro­stu roz­da­wał się tym mło­dym ludziom, a oni Pana podzi­wia­li i ufa­li Panu. Odmie­niał Pan życia i nie­po­strze­że­nie stał się też sta­łym ele­men­tem naszych histo­rii, nas, auto­rów pere­gry­nu­ją­cych ze swy­mi tomicz­ka­mi po gościn­nej dol­no­ślą­skiej zie­mi.

I co też Pan naro­bił teraz, wybie­ra­jąc się bez uprze­dze­nia w zupeł­nie inną podróż, auto­bu­sem, któ­ry dla każ­de­go z nas jest wpraw­dzie nie­unik­nio­ny, ale każ­dy jego przy­sta­nek wyda­je się zbyt nagły. W któ­rym to auto­bu­sie, głę­bo­ko w to wie­rzę, roz­ma­wia się już tyl­ko o poezji, miło­ści i takich tam. Jest w nim dobrze wypo­sa­żo­ny barek, wygod­ne, roz­kła­da­ne fote­le, i roz­kład jaz­dy opie­wa­ją­cy na wszyst­kie festi­wa­le arty­stycz­ne wszech­świa­ta. Jeże­li moje życie będzie choć w poło­wie rów­nie sen­sow­ne i dobre co Pań­skie, jeśli będę potra­fi­ła być rów­nie bez­in­te­re­sow­na, cie­ka­wa świa­ta i ludzi, i życz­li­wa tym, zwłasz­cza mło­dym, ludziom, a przy oka­zji jak Pan peł­na poko­ry i dystan­su do wła­snej oso­by (z tym aku­rat, jak sam Pan wie, u mnie kło­pot), to jesz­cze może uda nam się poroz­ma­wiać na pokła­dzie rze­czo­ne­go błę­kit­ne­go auto­ka­ru, gdy przyj­dzie mój czas, by wyjść na przy­sta­nek.

Był pan nie­raz kry­ty­kiem, nawet zgryź­li­wym, naj­now­szej poezji, bo Panu na niej zale­ża­ło. Był pan też, cze­go sama mia­łam przy­jem­ność doświad­czyć, praw­dzi­wym dżen­tel­me­nem. Nasze festi­wa­le bez Pana będą uboż­sze o jed­ną pięk­ną duszę, ale na zawsze bogat­sze o tyle pięk­nych dusz, któ­re Pan dla nas odkry­wał i inspi­ro­wał.

Żału­ję, że ostat­nia z naszych roz­mów była zdaw­ko­wa. Ale nie żału­ję, że się z Panem nie poże­gna­łam, bo nie chcia­łam, wte­dy ani teraz, się z Panem żegnać.

Kła­niam się Panu nisko,
Mar­ta Pod­gór­nik