Łyżeczką ze słoika

Ta książ­ka nie jest peł­nym zapi­sem doświad­czeń poetyc­kich.
Więk­szość wier­szy posła­łem w chmu­ry. Niech lecą.
Przez gło­wę prze­jeż­dżał „express poetyc­ki“, sło­wa
za sło­wa­mi cią­gnę­ły się jak wago­ny z roz­świe­tlo­ny­mi
okna­mi gło­sek i zni­ka­ły za hory­zon­tem jak TGV.
Został tyl­ko punkt wier­sza.
Wła­śnie wybie­ram łyżecz­ką ze sło­ika
dżem z czar­nej porzecz­ki. No
i co z tego, że powsta­wa­ło to przez
jakieś dzie­sięć lat, czy w
dzie­się­ciu mia­stach.
Niech żyje, ale co,
kto? Wiem, że jest spo­ra ilość
dzier­żą­cych pió­ra, a w ich gło­wach
„express poetyc­ki“ ma pol­ską pręd­kość,
tzn. stoi na środ­ku pola i, ni chu­ja,
nie ruszysz. No i nie­raz z takim/ą
musisz stać twa­rzą twarz jak z osłem.
Ta książ­ka nawet nie jest zapi­sem.
Osioł machał ryl­cem.