Makabryczny kwiaciarz

Bukie­ty kwia­tów prze­wią­zy­wa­ne żyła­mi? Spo­glą­dam mu w oczy i zaczy­nam sobie uświa­da­miać, że to nie zabieg lite­rac­ki. Być może nie psze­ni­ca, ale kwiet­ne łąki jesz­cze na tej zie­mi rosną. Nawet jeśli zatem żaden z nie­go rol­nik, moż­na by mu wpi­sać jako zawód: flo­ry­sta. Czy raczej zie­larz? Wie­my na pew­no, że pocho­dzi z Damasz­ku, miesz­ka aktu­al­nie w Ber­li­nie, pisze pio­sen­ki i ope­ro­we libret­ta po arab­sku oraz w syryj­skim języ­ku mówio­nym, zda­rza mu się pra­co­wać w roli (zno­wu rola?) kucha­rza i jest nie­po­praw­nym wiel­bi­cie­lem geo­me­trii. Czy­li jed­nak flo­ry­sta.

Kocha się w kwia­tach, któ­re w pewien spo­sób przy­po­mi­na­ją nie­umar­łych. Zakwi­ta­ją bólem, samot­no­ścią, rana­mi na ple­cach. Nadziei tu nie­wie­le, ale nie­mal nachal­nie narzu­ca­ją się nie­za­po­mi­naj­ki. Łza, któ­ra wznio­sła­by się do Stwór­cy niczym ucie­ka­ją­ca z cia­ła dusza, gdy­by nie zawsty­dził jej zasta­ny widok. Jesien­ne listo­wie wciąż się łudzi, że uda mu się prze­żyć, kie­dy już ode­rwa­ło się od gałę­zi i nie­uchron­nie dąży ku osta­tecz­ne­mu obumar­ciu. Chwy­ta je jesz­cze w locie, ukła­da i – zwią­zu­je, jak­by sta­rał się uchwy­cić ten pół-stan, to sta­dium przej­ścio­we. Uwiecz­nić? Na pew­no nie. Czyż­by bał się sta­nów osta­tecz­nych? Łatwo zro­zu­mieć, że jeśli napraw­dę malo­wa­ła sobie oczy zaschnię­tą krwią, to więk­szość z nas wola­ła­by o tym nie wie­dzieć. W takim razie, po co sam o tym wspo­mi­na?

Na swo­je nie­szczę­ście boi się tak­że dróg, nie tyl­ko ze wzglę­du na nie­spo­dzie­wa­ne desz­cze. A mimo wszyst­ko wciąż uda­je się na prze­chadz­ki w te pół­mar­twe rewi­ry, gdzie wśród popio­łów wrzo­so­wisk hula wiatr, ale już poka­zu­ją się pierw­sze pędy miło połech­ta­nych poża­rem roślin. Czyż­by sam był ognio­lub­ny?

Co zatem zro­bić z tym całym… gdy­by miał duszę Leśmia­na, powie­dział­by: nie­do­by­tem? I choć nie jest cał­kiem obcy nasze­mu rodzi­me­mu woje­ry­ście nie-życia, czę­sto bli­żej mu do Baczyń­skie­go. Bez­rad­nie wyma­cu­je w ciem­no­ści dzie­jów żył­ki sło­necz­nej na ścia­nie, pato­sem grze­szy jed­nak tyl­ko z rzad­ka (czy to rze­czy­wi­ście kobie­ta, czy ojczy­zna?) i zaraz wyco­fu­je się na tere­ny orga­nicz­nej wręcz codzien­no­ści, do rze­czy tak małych, że cza­sem wręcz nie­zau­wa­żal­nych. Inte­re­su­je go nie tyle samo nie­do-życie, ile współ-życie bólu i pozy­tyw­nych uczuć, ale też nie jako for­ma przy­jem­no­ści, a roz­bra­ja­ją­cej szcze­ro­ści w obser­wa­cji życia.

Tak więc nie róże i nie tuli­pa­ny, ale zwy­kłe polne wiech­cie. Tak zwa­ne „chwa­sty”. Pośród sza­leń­stwa prze­mo­cy i bru­tal­no­ści wycho­dzi szu­kać gło­su uko­cha­nej, wie­lo­barw­nych liści, mle­czy i nawło­ci. Two­rzy z nich świat rów­no­le­gły, ustro­nie spo­ko­ju, leśne zaci­sze, bukiet zwią­za­ny kil­ko­ma sło­wa­mi ‒ wstąż­ką swo­ich wła­snych żył.