matka współczesna

matka współczesna

para­li­ty­cy śnią­cy swo­ją geo­me­trię w dymie,
któ­re­go cię­żar mógł­by im zapew­nić
ręce i sto­py lżej­sze, każ­de
spoj­rze­nie – jak skwar. albo lód.
noc w grud­niu, gdy prze­rzu­ca mia­rę
z bla­sku latar­ni na sie­bie
i śnieg, uli­ce w ogniu, pra­gnę
oddać pokłon: zdro­wyś alla­hu
mię­dzy nie­wia­sta­mi. jak wierz­ba,
kie­dy powie­rza swe odbi­cie wodzie,
aż sta­je się w niej więk­sza niż na brze­gu,
tak zno­wu wra­ca echo w mózgach rzeź­nych
krów, sły­szal­ne też w koły­sce –

to echo pło­mie­ni

Kobie­ty roz­kwi­ta­ły lub zamie­nia­ły się w mech na kamie­niu, widzia­łem wie­le zacho­dów słoń­ca, i nad tora­mi, i w kamie­nio­ło­mach, bywa­ły tak­że w rudych drze­wach w par­ku, wysłu­cha­łem wie­lu słów, śpie­wa­nych lub wypo­wia­da­nych z wście­kło­ścią, woła­łem kil­ka psów, któ­rych już nie ma: wiem, że zasną­łem na wie­le lat i że jutro, cho­ciaż zapew­ne się obu­dzę, nie spo­tkam już tylu lat ani mnie cze­ka­nie nie spo­tka, ta for­ma spę­dza­nia nocy i dni w ocze­ki­wa­niu na speł­nie­nie wła­snych żądań wobec cza­su, czyn­ność tak nie­do­rzecz­na, że aż nie­po­ko­ją­co przy­jem­na i jej wspo­mnie­nie na pew­no przy­po­mi­na sło­dycz, choć mrocz­ną, gorzk­nie­ją­cą, odle­glej­szą rękom, dal­szą umy­sło­wi, więc teraz widzę śmierć tam, gdzie jej nie trze­ba, a wzrok bywa pułap­ką, zwłasz­cza gdy patrzy się w ciem­ność wła­snych pie­lę­gna­cji, pod­czas gdy obok w świe­tle żyją ludzie cali w ranach lub w usta­le­niu cia­ła – to wła­śnie para­liż, a prze­cież kie­dyś dłu­go oglą­da­łem zła­ma­ną latar­nię na śnie­gu, by po chwi­li zoba­czyć kobie­ty w hidża­bach i kwe­fach, ani to moje, ani w miej­scu moim, i tak stresz­cza się świat, okrut­nie i nagle, tak wypusz­cza korze­nie i wodę.