Mer Betlejem, Orlę (fragmenty)

16
Pewien miesz­ka­niec Lwo­wa spo­tkał w lesie lisa. A ponie­waż jesz­cze nigdy nie roz­ma­wiał z lisem, powie­dział:
– Dzień dobry, lisie. Co sły­chać?
Lis obrzu­cił go peł­nym pychy spoj­rze­niem i zapy­tał:
– Z czym do lisa, czło­wie­ku?
Czło­wiek pomy­ślał chwi­lę i rzekł:
– Znam nie­złą sztucz­kę.
Lis, któ­ry był spe­cja­li­stą od sztu­czek, zain­te­re­so­wał się tro­chę.
– Jakaś nowa sztucz­ka? – zapy­tał.
– Kie­dy spo­ty­kam w lesie myśli­we­go, wyj­mu­ję z kie­sze­ni dowód oso­bi­sty i mam świę­ty spo­kój – powie­dział czło­wiek.
W tej samej chwi­li nad­szedł myśli­wy z psa­mi. Czło­wiek się­gnął do kie­sze­ni.
Póź­niej dokoń­czę, bo wła­śnie zbli­ża­my się do prze­bu­do­wa­nej napręd­ce Czar­nej Kamie­ni­cy, o któ­rej też muszę tro­chę opo­wie­dzieć.

20
Pewien miesz­ka­niec Lwo­wa wybrał się na polo­wa­nie. Kie­dy już zapu­ścił się głę­bo­ko w las, usły­szał płacz dziec­ka. Rozej­rzał się i spo­strzegł nie­mow­lę na wierz­choł­ku spo­re­go dębu. Myśli­wy wszedł na drze­wo, zdjął chło­pa­ka i posta­no­wił, że będzie się wycho­wy­wał z jego cór­ką.
Dzie­ci rosły sobie w spo­ko­ju i kocha­ły się bar­dzo. Mały, przez całą rodzi­nę nazy­wa­ny Wró­bel­kiem, wyglą­dał na szczę­śli­we­go.
Myśli­wy miał sta­rą ciot­kę, któ­ra czę­sto go odwie­dza­ła. Pew­ne­go dnia ciot­ka przy­nio­sła wiel­ki kocioł.
– Po co ci ten kocioł? – zapy­ta­ła cór­ka myśli­we­go.
– Powiem ci, jeśli niko­mu nie powtó­rzysz – powie­dzia­ła ciot­ka.
Cór­ka myśli­we­go obie­ca­ła, że będzie mil­czeć.
– Jutro, kie­dy twój ojciec pój­dzie na polo­wa­nie, ugo­tu­ję Wró­bel­ka.
Póź­niej dokoń­czę, bo wła­śnie zbli­ża­my się do prze­bu­do­wa­ne­go napręd­ce Uni­wer­sy­te­tu Jana Kazi­mie­rza, o któ­rym też muszę tro­chę opo­wie­dzieć.

22
Żył sobie raz we Lwo­wie czło­wiek, któ­ry prze­bie­rał się za żebra­ka, cho­dził od drzwi do drzwi i pory­wał co ład­niej­sze dziew­czy­ny. Dziew­czyn nikt nigdy wię­cej nie widział.
Pew­ne­go dnia prze­bie­ra­niec sta­nął przed drzwia­mi hydrau­li­ka, któ­ry miał trzech dorod­nych synów.
Póź­niej dokoń­czę, bo wła­śnie zbli­ża­my się do prze­bu­do­wa­ne­go napręd­ce Niskie­go Zam­ku, o któ­rym też muszę tro­chę opo­wie­dzieć.

26
Żył sobie kie­dyś we Lwo­wie noc­ny por­tier. Pew­ne­go ran­ka po śnia­da­niu, kie­dy jego żona już wycho­dzi­ła do pra­cy, powie­dział:
– Szko­da, że nie mamy dzie­ci.
– Rze­czy­wi­ście – powie­dzia­ła kobie­ta. – Szko­da.
Póź­niej dokoń­czę, bo wła­śnie zbli­ża­my się do prze­bu­do­wa­nej napręd­ce Basz­ty Pro­cho­wej, o któ­rej też muszę tro­chę opo­wie­dzieć.

28
Żyła kie­dyś we Lwo­wie leni­wa dziew­czy­na, któ­ra nawet poma­gać mat­ce w pra­cach domo­wych nie chcia­ła. Mat­ka nie wytrzy­ma­ła i zbi­ła cór­kę. Cór­ka dar­ła się jak obdzie­ra­na ze skó­ry.
Aku­rat koło ich domu prze­cho­dzi­ła żona dyrek­to­ra gim­na­zjum. Weszła do środ­ka i zapy­ta­ła, co się dzie­je, bo to była ludz­ka pani. Kobie­ta się tro­chę wsty­dzi­ła, więc powie­dzia­ła:
– Cór­ki nie mogę ode­rwać od prac domo­wych, cią­gle by tyl­ko sprzą­ta­ła i goto­wa­ła. W ogó­le się nie uczy.
– Daj­cie ją do mnie – powie­dzia­ła żona dyrek­to­ra gim­na­zjum. – Posza­le­je sobie.
Mat­ka się ucie­szy­ła, a żona dyrek­to­ra gim­na­zjum zapro­wa­dzi­ła dziew­czy­nę do wiel­kie­go domu koło remi­zy. Na począ­tek nowa gospo­sia mia­ła sprząt­nąć wiel­ką kuch­nię, peł­ną brud­nych naczyń.
Dziew­czy­na wpa­da­ła w pani­kę, bo prze­cież nie potra­fi­ła sprzą­tać.
Póź­niej dokoń­czę, bo wła­śnie zbli­ża­my się do prze­bu­do­wa­ne­go napręd­ce Klasz­to­ru Ber­nar­dy­nów, o któ­rym też muszę tro­chę opo­wie­dzieć.

36
Pewien murarz ze Lwo­wa zako­chał się w dziew­czy­nie i oże­nił się z nią. Któ­re­goś dnia rzekł do żony:
– Idę budo­wać ten hiper­mar­ket, o któ­rym kie­dyś ci mówi­łem. Zrób coś dobre­go na kola­cję.
– Dobrze, kocha­nie – odpo­wie­dzia­ła kobie­ta.
Budo­wa hiper­mar­ke­tu tro­chę się prze­dłu­ży­ła, bo ktoś coś źle obli­czył, więc kola­cja wysty­gła.
Murarz wró­cił do domu następ­ne­go dnia rano w nie naj­lep­szym nastro­ju. Nie tknął jedze­nia i poło­żył się spać. Śni­ło mu się, że jego bry­ga­dzie uda­ło się po raz pierw­szy posta­wić hiper­mar­ket na czas. Obu­dził się i poszedł do kuch­ni. Zjadł, wypił piwo i wró­cił do łóż­ka. Zamknął oczy i pomy­ślał o kil­ku tech­no­lo­gicz­nych sztucz­kach, któ­re mogły­by pomóc związ­ko­wi zawo­do­we­mu mura­rzy w wal­ce o skró­ce­nie cza­su pra­cy do jed­ne­go dnia w roku.
Póź­niej dokoń­czę, bo wła­śnie zbli­ża­my się do prze­bu­do­wa­nej napręd­ce Kate­dry św. Jura, o któ­rej też muszę tro­chę opo­wie­dzieć.

Nigdy nie byłem na Ukra­inie, a co za tym idzie, nie byłem we Lwo­wie. Swo­ją wie­dzę o tym mie­ście czer­pa­łem z pol­sko­ję­zycz­nej bro­szu­ry ano­ni­mo­we­go auto­ra, któ­rą mój dotyk i wzrok datu­ją na lata dwu­dzie­ste ubie­głe­go stu­le­cia, a któ­rą zna­la­złem przy­pad­kiem w posa­gu żony.

Komen­tarz do cało­ści:

W paru tek­stach na temat tej powie­ści, poja­wi­ły się błęd­ne spo­strze­że­nia ich auto­rów, suge­ru­ją­ce czy­tel­ni­ko­wi, że Mer Betle­jem to to, co wypeł­nia roz­dział pią­ty książ­ki. Korzy­sta­jąc z oka­zji, pra­gnę wyja­śnić, że to, co wypeł­nia roz­dział pią­ty, to cytat z powie­ści jed­nej z boha­te­rek Mera Betle­jem, a dokład­nie – żony mera. Cytat ten (owszem, ma jakieś 80 stron, ale cały czas jest to cytat, dla pew­no­ści wydru­ko­wa­ny mniej­szą czcion­ką – jak na cytat przy­sta­ło), nie ma tytu­łu. Mer Betle­jem to tytuł mojej cało­ści – pew­nie dla­te­go umie­ści­łem go na okład­ce i stro­nie tytu­ło­wej.