Metafora Portugalii

Ama­ral nie sta­wia ani jed­ne­go fał­szy­we­go kro­ku, ten patos ma sens, pro­za jest nie­ska­la­na, przy czym nie ma w niej nic z eks­hi­bi­cjo­ni­zmu. Taka praw­da po pro­stu rani.

Pedro Mexia, „Expres­so”

Jed­ne z naj­pięk­niej­szych stron lite­ra­tu­ry por­tu­gal­skiej ostat­nich lat, potwier­dza­ją­ce wyjąt­ko­wą inten­syw­ność tej nowej, coraz jaśniej­szej gwiaz­dy.

José Mário Silva, „LER”

Pro­za Bru­na Vie­iry Ama­ra­la cha­rak­te­ry­zu­je się wiel­ką spój­no­ścią – i kre­śli tak wyra­zi­sty obraz zbio­ro­wo­ści zamiesz­ku­ją­cej dziel­ni­cę Bair­ro Amélia, że być może od teraz na sta­łe sta­nie się ona boha­te­rem por­tu­gal­skiej wyobraź­ni lite­rac­kiej.

Isa­bel Lucas, „Públi­co”

Bar­dzo ory­gi­nal­na twór­czość, wyróż­nia­ją­ca się wiel­ką doj­rza­ło­ścią este­tycz­ną i dosko­na­łą zna­jo­mo­ścią opi­sy­wa­nej rze­czy­wi­sto­ści.

Migu­el Real, „Jor­nal de Letras, Artes e Ide­ias”

Twór­czość Ama­ra­la to wiel­ka meta­fo­ra Por­tu­ga­lii ostat­nich czter­dzie­stu lat.

Joana Emídio Marqu­es, „Diário de Notícias”

Zaska­ku­ją­ce, nie­zwy­kłe i wzru­sza­ją­co pięk­ne. Czy­ta się to, aby delek­to­wać się esen­cją talen­tu pisa­rza, debiu­tu­ją­ce­go – a prze­cież już w peł­ni ukształ­to­wa­ne­go, jed­ne­go z tych, któ­rzy wie­dzą, że dobra, praw­dzi­wa pro­za jest rów­nież muzy­ką, któ­ra nas wzno­si i wyzwa­la.

Ren­tes de Carval­ho, sobre As Pri­me­iras Coisas.

(wybra­ła i prze­ło­ży­ła Mał­go­rza­ta Kolan­kow­ska)