miejsca

miejsca

I
obu­dzo­ne nie­tknię­tym śnie­giem zaczy­na­my w auto­bu­sach
uro­jo­nych por­no klu­bach pię­cio­mi­nu­to­wą roz­ryw­kę
dla nasto­la­tek nabrzmia­łych jak kur­wa na stru­nach
gło­so­wych chłop­cy

porzu­co­ne na przy­stan­ku popra­wia­my skar­pet­ki
wyżu­te gumy kle­imy po wnę­trzach ławek

II
kola­na mar­z­ły od uni­ka­nia spo­tkań
sprę­ży­ny wyja­śnia­ły cięż­ki puch
jedy­ne wie­dzia­ły co dobre
że moż­na powo­li posia­dać
nie imać się słów

żal że moje sut­ki nie są przy­czy­ną kolej­nej rewo­lu­cji
w two­ich szu­ka­łam boga wyło­żo­ne­go
na kate­drze w Can­ter­bu­ry

nie znaj­dziesz mnie tam

III
wra­ca­łaś auto­bu­sem o pią­tej z rana koły­sa­na z warstw
zapo­mnia­łam gdzie miesz­kał pies pazu­rem piszą­cy lita­nie

ale pin był jak numer na pre­ven­tion hotli­ne
szla­chet­ny bo nie zare­ago­wał

ogar­nij swo­ją losz­kę bo nie będziesz mia­ła losz­ki

Zno­wu nie mamy się gdzie podziać. Mar­z­nie­my na dwor­cach i jeź­dzi­my od pętli do pętli bez bile­tu. Szyb­ko opusz­cza­my miej­sca, w któ­rych poka­zu­ją nas pal­ca­mi, ale nadal trzy­ma­my się za ręce.

Otwar­te na oścież okno i pucho­wa pościel w miesz­ka­niu wspól­ne­go kole­gi. Jemy cyna­mo­no­we lody pro­sto z opa­ko­wa­nia. Mówisz do mnie. Zapa­la­my kadzi­deł­ka wani­lio­we, koły­szą nas do snu. Prze­bu­dzam się, by zła­pać Cię wzro­kiem – kole­ga nie wspo­mniał, kie­dy wró­ci.

Żegna­my się. Wra­ca­łaś przez pół Pol­ski do sie­bie. Jadłam wte­dy cia­stecz­ka owsia­ne i tęsk­ni­łam tyl­ko tro­chę. Oglą­da­łam zdję­cia, nie wie­dząc, że to było ostat­nie spo­tka­nie.

Po szko­le wia­do­mość od Cie­bie z hasłem do Face­bo­oka, pinem do tele­fo­nu. Zapę­tla­ły mi się nie­ode­bra­ne połą­cze­nia. Pierw­szy raz cie­szy­łam się, że coś Ci nie wyszło.

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry, Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go i Spor­tu pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry – pań­stwo­we­go fun­du­szu celo­we­go.