moc truchleje

moc truchleje

nabie­ram powie­trza przed kolej­ną zwrot­ką kolę­dy
frag­men­ty nie­ba nama­lo­wa­ne na deskach zawie­szo­ne nad gło­wą
anioł z gru­by­mi łyd­ka­mi wycią­ga ręce ku świa­tło­ści, nic wię­cej
nie mogę sobie przy­po­mnieć cho­ciaż oglą­da­łem wie­le razy.
zasta­na­wia­ją­ce jak dużo moż­na osią­gnąć w kwe­stii
nie­uczest­ni­cze­nia, obec­nym być tyl­ko w cudzy­sło­wie
i tak od zawsze. wśród tłu­mu cie­płe­go, opa­rów kadzi­dła,
dez­odo­ran­tów, z wido­kiem na prze­tłusz­czo­ne wło­sy
i małe­go pro­bosz­cza za ołta­rzem.

Ten kościół stoi we wsi Potok, zbu­do­wa­no go w 1647 roku, wła­śnie koń­czy­ła się woj­na trzy­dzie­sto­let­nia, barok kwitł w naj­lep­sze. Dla ówcze­snych wło­ścian kościół zapew­ne sta­no­wił inter­net, tele­wi­zję i gaze­tę w jed­nym. Wszyst­ko, co pro­boszcz mówił z ambo­ny, było praw­dą jedy­ną, wszyst­ko, co naka­zał, nale­ża­ło wyko­nać rze­tel­nie i bez ocią­ga­nia. Świę­ta były świę­ta­mi, dzie­ci dzieć­mi, męż­czyź­ni męż­czy­zna­mi, kobie­ty kobie­ta­mi. Każ­dy znał dro­gi i ścież­ki wio­dą­ce do wnie­bo­wzię­cia lub do pie­kła pój­ścia. Nie­po­kój budził co naj­wy­żej nie­okre­ślo­ny kolor wło­sów naj­pięk­niej­szej dziew­czy­ny w oko­li­cy. Z dzi­siej­szej per­spek­ty­wy zda­je się, że róż­ni­ce są zasad­ni­cze. Ale to tyl­ko pozo­ry. Pro­ces kon­ser­wa­tor­ski jest coraz dosko­nal­szy. W tym koście­le bywam dwa razy do roku, latem jest w nim chłod­niej niż na zewnątrz. Zimą też.