Myśląc o zmienności

wyznawcy

może to chiń­ski astro­nau­ta,
mkną­cy przez roz­bły­ska­ne noce galak­ty­ki
(teraz noce wyta­pia się w chi­nach).
może ta łuna od hiper­mar­ke­tów,
kasjer­ki w świą­tecz­nych czap­kach
prze­li­cza­ją­ce kule, w któ­rych śnieg pró­szy na grzbie­ty del­fi­nów,
i wte­dy widzą: wście­kłość,
szkla­ny łagier. może to zga­śnie.
przej­dzie. niech już mnie
nie trzy­ma: ten gniew
wez­bra­ny w opusz­cze­niu rąk na ter­mi­na­le, obręcz
argo­no­we­go bla­sku nad gło­wa­mi tłu­mu – anioł
krze­wie­nia wia­ry i pede­ra­stii, islam boże­go naro­dze­nia,
islam – bestia z gór

Kil­ka lat temu widzia­łem to, co zna­la­zło się w wier­szu: hiper­mar­ket, w któ­rym kasjer­kom naka­za­no wło­żyć miko­ła­jo­we czap­ki. A twa­rze mia­ły jak z węgla, z beto­nu i sadzy, pomarsz­czo­ne od mie­sza­ni­ny smut­ku i wście­kło­ści. Tak wyglą­da­ją twa­rze ludzi poni­żo­nych. Wte­dy zno­wu pomy­śla­łem o tym, że inte­re­su­ją mnie ludzie pozba­wie­ni rado­ści i sen­su życia, o tym, że świat bywa kapry­śnie: splen­do­rem i wyciem, o tym, że mowie nie zawsze potrze­ba rozu­mu, o tym, że świat trze­ba oglą­dać, słu­chać, czuć, że żad­na struk­tu­ra tego nie zastą­pi, o tym, że ów świat i każ­dy czło­wiek jest, a może pozo­sta­nie na zawsze, tajem­ni­cą nie­obli­czal­ną, o tym, że wolę instynk­tow­ny upór niż oświe­tlo­ne dro­gi wybo­rów arbi­tral­nych, o tym, że pisząc o swo­im wier­szu, sta­ję się szko­dli­wy dla wła­sne­go sło­wa, zwłasz­cza czy­ta­ne­go nie moim okiem, a nawet dla samej kul­tu­ry, o tym, że nie chcę redu­ko­wać czy­tel­ni­kom dystan­su do wła­snych wier­szy, bo i mnie odle­gło­ści do świa­ta nie skra­ca­no, o tym, co pozo­sta­je nie­wy­po­wie­dzia­ne, o tym, co jest przy­zwy­cza­je­niem, a powin­no pozo­sta­wiać bli­zny, o tym, żeby utrud­niać, nie uprasz­czać, a nigdy nie łasić się do czy­je­go­kol­wiek spo­so­bu wyobra­żeń i rozu­mo­wa­nia, o tym, że pisa­nie nie jest szy­frem, któ­ry potem nale­ży zła­mać, ale jest pozwo­le­niem na ist­nie­nie i rów­no­cze­śnie destruk­cję: mnie i moje­go świa­ta; o zmien­no­ści. O tym więc myśla­łem, pisząc ten wiersz i wszyst­kie pozo­sta­łe.