-na pograniczu-

-na pograniczu-

księ­ży­ców­ka leje się z nie­ba
stru­mie­niem takim co u nas za domem
wyry­wa się brze­gom z objęć lodu

leje się w gar­dła któ­rych cichy beł­kot
nie zazna pocie­sze­nia w tych gar­ba­tych stro­nach

zmo­czo­ne pie­lu­chy zawi­sły na sznu­rze
od zeszłe­go lata i tak schną od nowa
odci­śnię­te na nich twa­rze sta­rych matek

odża­ło­wa­ne dzie­ci idą wprost do nie­ba

gęsie­go
gęsie­go
gęsię­go

nie­od­ża­ło­wa­ne stra­szą wró­ble w polach

Są takie miej­sca, gdzie się nie doszło do sie­bie, albo do sie­bie dojść się nie mogło, nie mogło się wró­cić. Dzia­dek wró­cił, jeden z nie­licz­nych. Jadę na Ukra­inę, pytam o prze­szłość. Może teraz łatwiej będzie o niej mówić. Ciot­ka Anna ma pra­wie sto lat. O niczym nie wie­dzia­ła, wró­ci­ła z Nie­miec, szła przez wieś, pusto, tyl­ko mle­ko na pie­cu jesz­cze cie­płe.

Już daw­no spę­dzo­ne owce z pastwisk, wydo­jo­ne kro­wy, kury zamknię­te, pusto pod CPN-em, pew­nie skoń­czył się bim­ber, każ­dy pomo­dlił się do swo­je­go boga, grec­ko- czy rzym­sko­ka­to­lic­kie­go, tury­ści zeszli ze szla­ków. Jest cicho, tyl­ko jele­nie ryczą na ryko­wi­sku, głę­bo­ka noc.
Wte­dy się pisze, naj­wy­raź­niej.

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry