Historia jednego wiersza: nad sadzawką w parku

nad sadzawką w parku

dwa żół­wie czer­wo­no­li­ce
kto je zosta­wił przy par­ko­wej sadzaw­ce

w sło­necz­nym miej­scu sami­ca
gro­ma­dzi cie­pło w cie­le
chęt­na wygi­na i napi­na
powierzch­nię skó­ry do świa­tła

kawa­łek dalej samiec wle­cze się
z nabrzmia­łym pod­gar­dlem wydę­tym
od łupu z roba­ka i rośli­ny wod­nej
zwra­ca na sie­bie uwa­gę

ona poka­zu­je mu jaskra­wo­czer­wo­ną pla­mę
w fał­dzie skó­ry w szyi jej ozna­ko­wa­nie tu
zaczy­na się zbli­że­nie

rusza powol­nym kro­kiem
jej klo­aka koły­sze się
pod uno­szą­cym się brze­giem pan­ce­rza

oko­licz­no­ści dyk­tu­ją wzrok sam­ca
bo jest maj

a park wokół sadzaw­ki gęsto zarósł
prze­tacz­nik kwit­nie nie­bie­sko dział­ki kie­li­cha
roz­chy­la­ją się dla zaląż­ka owo­cu

patrz na nią
z tego same­go gatun­ku
egzo­tycz­na

pod płat­ka­mi kwia­tów bar­wy lila­róż napię­te
nie­bie­sko żył­ko­wa­ne figlar­ne żół­wie bio­dra
drżą­ce kro­ple rosy na liściu pod kwia­tem

samiec podą­ża
sta­now­czo i zuchwa­le nie nie poty­ka się
o pędy korze­ni wąkro­ty

pogu­bio­ny idzie zako­sa­mi za żół­ty­mi
linia­mi na jej pupie łyd­kach kokie­te­ryj­ne
koły­sa­nie klo­aki jest ewi­dent­nym
zapro­sze­niem by za nią podą­żać

obok obraz­ków
przez roz­ple­nio­ny tata­rak
mię­dzy kol­ba­mi żół­ta­wo-zie­lo­ny
i wypro­sto­wa­ny pod­cho­dzi

bli­żej i bli­żej

mając się na bacz­no­ści
kie­ro­wa­na prze­czu­ciem
bo gdy się sły­szy kro­ki
to zawsze naj­le­piej jed­nak
sami­ca patrzy za sie­bie

samiec myśli: patrzy
to chce
uzna­je że ma peł­ne
pra­wo teraz to on obna­ża
jaskra­wo­czer­wo­ną pul­su­ją­cą pla­mę na szyi

zawie­sze­nie

tu zaczy­na się taniec godo­wy
tutaj on wycią­ga pazu­ry

przed­nia łapa
ryje
powo­li

w pia­chu kre­chy
prze­cho­dzą drże­nia­mi przez jej szy­ję
– pla­ma sta­je się
czer­wień­sza peł­niej­sza głęb­sza

– wstyd
każe jej odsko­czyć z gór­ki z
pochy­łe­go brze­gu do wody

jak­by to coś pie­czę­to­wa­ło
samiec nur­ku­je za nią
na dno sadzaw­ki

nie­co przy­ha­mo­wa­ny
przez cię­żar sko­ru­py

pod­czas gdy ona pły­wa w krę­tym tań­cu
zwrot­na lawi­ru­ją­ca
szu­ka­ją­ca uciecz­ki

aż przy któ­rymś zwro­cie on
ostro popchnie ją pyskiem
dosię­gnie tyłu sko­ru­py – au

samiec wyko­rzy­stu­je ból
i znów wycią­ga przed­nie łapy
napi­na świerz­bią­ce pazu­ry

leciut­ki elek­trycz­ny trze­pot
skrzy­deł waż­ki całe jej cia­ło
mro­wi i nabrzmie­wa

zanim osłab­nie musi
zdo­łać ode­pchnąć od sie­bie
jego łapy a może płe­twy czy pió­ra

ale on znów chwy­ta ją
pazu­ra­mi chwy­ta jej gar­dło teraz
skro­bie i skro­bie

ona z całych sił wykrę­ca się od piesz­czo­ty
kto nie chce widzieć
być może myśli teraz o obję­ciach

pod­czas gdy jego pazu­ry wbi­ja­ją się głę­biej
w jej skó­rę jej pachy pod brzeg sko­ru­py

i bez jej woli
coś w niej zaczy­na migo­tać
zatru­ta roz­kosz na chwi­lę

pusz­cza napię­cie
w tyl­nych łapach

a jego sko­ru­pa wali gwał­tow­nie
o jej pupę samiec pró­bu­je
wtar­gnąć do środ­ka

pod­brzu­sze nabrzmie­wa
wybrzu­sza się czar­ne i ser­co­wa­te
przy­ro­dze­nie mon­stru­al­na wypu­kłość

cią­gnie dol­ną część cia­ła w dół
jak­by sta­wał pro­sto
na dwóch nogach tak

szyb­ko poru­sza się na niej
choć ona sta­wia opór

wypu­kłość ude­rza znów i to moc­niej
o jej sko­ru­pę zadar­tą
przez łasko­ta­nie przez siłę

z jaką samiec się do niej przy­ci­ska
czar­ny nabrzmia­ły śli­mak coraz cel­niej
wyma­chu­je z tyłu

ona w ostat­nim akcie obro­ny kur­czy się
żeby nie robić otwo­ru żeby się w sobie
scho­wać ale ach samiec popy­cha

i się obi­ja i tym razem czło­nek
wgry­za się w nią i zasy­sa

pie­cze im bar­dziej ona się sza­mo­ce
tym głę­biej on się w nią wdzie­ra śli­mak

to śru­ba
to szty­let jak dłu­go

trwa­ją minu­ty do utra­ty odde­chu
potrwa­ją póki cię nie puści