Naganiacz

Naganiacz

Kuli się lato. Wre jego męt­na pieśń.
Sta­wia gład­kie, nie­pew­ne kro­ki,
roz­sta­wia kre­to­wi­ska.

Idę przez się­ga­ją­ce do kolan tra­wy.
Ze srebr­nym łań­cusz­kiem na szyi
i kło­sem w gar­dle. I wła­śnie tu,

za zago­nem lucer­ny, spo­ty­kam zna­jo­me­go chłop­ca.
Nie­daw­no był naga­nia­czem zwie­rząt.
Teraz mija mnie dum­ny, wynio­sły.

To wła­śnie jemu pozwo­lo­no dziś po raz pierw­szy
na zmię­tej w rulon gaze­cie prze­no­sić ogień
pod zgra­bio­ne kupy łęcin.

Kie­dy mia­łem psa, dale­ko z nim cho­dzi­łem na pola, za dom moich teściów. Tam widzia­łem chło­pa­ka opi­sa­ne­go w wier­szu. Nie wiem, czy jest sens dopi­sy­wa­nia jakie­go­kol­wiek komen­ta­rza do powyż­sze­go tek­stu; mam nadzie­ję zresz­tą, że moje wier­sze nie wyma­ga­ją wyja­śnień, przy­pi­sów. Zatem krót­ko: był koniec lata, wie­rzy­łem w coś poza mną, widzia­łem kogoś, kogo dopusz­czo­no do rytu­ału ognia, rytu­ału schył­ku.