najokrutniejszy miesiąc to jednak grudzień

Mam zwy­czaj­ny i spo­dzie­wa­ny pro­blem, przed­sta­wia­jąc Pań­stwu Czy­tel­ni­kom Auto­ra, któ­ry nijak (wybacz­cie uprosz­cze­nie, prze­cież tu o wier­szach, nie o oso­bie mowa) nie przy­sta­je do zwie­dza­nych naj­czę­ściej prze­ze mnie (a pew­nie i przez część Pań­stwa Czy­tel­ni­ków) świa­tów rów­no­le­głych lite­rac­kiej opo­wie­ści i rze­czy­wi­sto­ści. I choć o te wier­sze toczy­li­śmy pod­czas prac redak­cyj­nych z Paw­łem spo­ry, tak lite­rac­kie stric­te, jak mery­to­rycz­ne, a nawet ide­olo­gicz­ne, mam nadzie­ję, że obo­je wycho­dzi­my z nich zwy­cię­sko. Autor, bo oca­la iry­tu­ją­cą mnie nie­raz, jako zgorzk­nia­łą post­mo­der­nist­kę, naiw­ność, co zwie się potocz­nie liry­zmem; ja zaś, bo wysia­dłam na chwi­lę z pocią­gu zwa­ne­go main­stre­amem mło­do­li­te­rac­kim, żeby spo­koj­nie zapa­lić na sta­cyj­ce bez nazwy, któ­ra bez­pre­ten­sjo­nal­nie, poda­jąc ognia, przy­po­mi­na mi, o co w tym całym zamie­sza­niu cho­dzi. „O całe nasze coś w całym naszym nic”, jak chciał wieszcz. O to, co było, będzie i przede wszyst­kim – co jest teraz, zanu­rzo­ne w owym wiecz­nym „pomię­dzy”. Niech zapro­sze­niem dla wizy­ty na sta­cji Paw­ła Biliń­skie­go będzie dla Pań­stwa Czy­tel­ni­ków choć­by taki frag­ment:

na szczę­ście mam swo­ją część uro­jo­ną, w koń­cu osu­nę się w nią, zanu­rzę
mie­sią­ce jak wago­ny powlo­ką się w przy­szłość zgrzy­ta­jąc na roz­jaz­dach
a w ustach pozo­sta­nie meta­licz­ny smak ocze­ki­wa­nia