„narracja zawsze będzie spiskować”

Jeże­li pierw­szy wiersz roz­po­czy­na tę histo­rię, mgli­ście wspo­mi­na­jąc o „wpa­da­niu w dyso­nan­se scha­dzek”, to ostat­ni tę nar­ra­cję zamy­ka, opo­wia­da­jąc o zerwa­niu i roz­sta­niu. Każ­dy kolej­ny zapis jawi się w tym kon­tek­ście jako roz­dział książ­ki o wypa­la­ją­cym się uczu­ciu, ale też o szu­ka­niu słów, któ­re mogły­by to opi­sać. Jakie­kol­wiek wzmian­ki ero­tycz­ne pod­szy­te są czymś „auto­te­ma­tycz­nym”, pogłę­bia to wra­że­nie „papie­ro­wo­ści” i ulot­no­ści opi­sy­wa­ne­go związ­ku. W efek­cie przez te wier­sze prze­świ­tu­je obraz podwój­ne­go uza­leż­nie­nia. Od poezji i miło­ści. Z tym, że obie sfe­ry toczą zazdro­sną grę, a może nawet wynisz­cza­ją­cą wal­kę. Miłość cier­pi, gdy nik­ną sło­wa, poezja więd­nie, gdy bra­ku­je auten­tycz­ne­go zaan­ga­żo­wa­nia emo­cjo­nal­ne­go. Pisa­nie pra­gnie cze­goś wię­cej niż tyl­ko pod­mio­tu lirycz­ne­go, czy­li lustra, z kolei miłość chęt­nie pochło­nę­ła­by świa­do­mość w cało­ści, łącz­nie z prze­ję­zy­cze­nia­mi i lite­rów­ka­mi.

Jak widać, nie­któ­rym mło­dym poetom w zwy­cza­jo­wych opo­wie­ściach o używ­kach, muzy­ce i miło­ści uda­je się prze­my­cić dużo wię­cej. Poczu­cie zasad­ni­cze­go dyso­nan­su, doj­rza­łą świa­do­mość nie­ustan­ne­go „spi­sko­wa­nia nar­ra­cji”.