Narracyjny patchwork

Jeden z naj­bar­dziej ory­gi­nal­nych i suge­styw­nych gło­sów w kata­loń­skiej pro­zie.

Matías Néspo­lo, „El Mun­do”

Język Forn­sa – gięt­ki, nie­przy­jem­ny, cierp­ki i pełen humo­ru, zaczy­na prze­ni­kać do mózgu. Po prze­czy­ta­niu kil­ku stron wyczu­wa się smak sza­leń­stwa i dostrze­ga się głę­bię jego prze­my­śleń. Potra­fi jed­no­cze­śnie mówić wyszu­ka­nym i wul­gar­nym języ­kiem, cytu­je Don Kicho­ta, aby mówić o geni­ta­liach, potra­fi dobrze, bar­dzo dobrze pisać, jego pro­za ma głę­bię, a wiersz rytm, jest w tym świe­żość repor­ta­żu i zwię­złość twe­eta…

Maiol Roger, „El País”

Jego twór­czość to nar­ra­cyj­ny pat­chwork, któ­ry w tek­sto­wej mag­mie łączy, w spo­sób zrów­no­wa­żo­ny i sku­tecz­ny, róż­ne gatun­ki: fik­cję, esej, teo­rię poetyc­ką, dygre­sje, wywiad… W spi­ral­nej struk­tu­rze sku­pia się na powta­rza­niu serii tema­tów, budo­wa­niu toż­sa­mo­ści, poszu­ki­wa­niu i odkry­wa­niu wpły­wów, zacho­wa­niu pozo­rów – wszyst­ko w ory­gi­nal­nej autor­skiej kon­cep­cji.

Llu­ís Mun­ta­da, „Revi­sta L’Avenç”

Pro­za Alber­ta Forn­sa to lustro usta­wio­ne naprze­ciw­ko dru­gie­go lustra. To dzie­ło uszy­te z kawał­ków przy­własz­czo­nych od innych auto­rów. W inter­pre­to­wa­niu ich pisar­stwa kształ­tu­je się jego ory­gi­nal­ność. Toż­sa­mość nie jest uka­za­na ani z per­spek­ty­wy egzy­sten­cjal­nej, ani epi­ste­mo­lo­gicz­nej. Nie jest to rów­nież for­ma bilo­ka­cji wła­ści­wej sobo­wtó­rom czy też roz­sz­cze­pie­nie jak u Dok­to­ra Jekyl­la i Pana Hyde­’a. Nie jest to tak­że nie­za­prze­czal­na auten­tycz­ność hete­ro­ni­mów Pes­soi (…). Cho­ciaż nar­ra­cja pro­wa­dzo­na jest w pierw­szej oso­bie, nie wia­do­mo, czy nar­ra­tor i Albert Forns to ta sama oso­ba. Oprócz bycia wir­tu­ozem poka­zu­je, że my, ludzie, mamy zawsze jakiś cień. Ist­nie­je­my dzię­ki innym i posłu­gu­jąc się ich gło­sem, two­rzy­my nasz.

Llu­ís Mun­ta­da, „Revi­sta L’Avenç”

Daj­cie mu miej­sce, z któ­re­go będzie mógł obser­wo­wać rze­czy­wi­stość (pla­ża nudy­stów w powie­ści Albert Ser­ra (powieść, nie reży­ser), bar sur­fe­rów lub kory­tarz z tysią­ca­mi dez­odo­ran­tów w powie­ści Jam­ba­laya) i Forns spra­wi, że zmie­ni się wasze spoj­rze­nie na świat.

Julià Guil­la­mon, „La Van­gu­ar­dia”

Kawa­łek dobrej lite­ra­tu­ry (od Maxa Fri­scha do Tho­ma­sa Pyn­cho­na), ze szczyp­tą zdy­stan­so­wa­ne­go humo­ru.

Julià Guil­la­mon, „La Van­gu­ar­dia”

Spój­na i przy­stęp­na łami­głów­ka, endo­ga­micz­na – lecz inte­re­su­ją­ca, nowo­cze­sna – ale inte­li­gent­na.

Ser­gi Pàmies, „La Van­gu­ar”

To jest po pro­stu olśnie­wa­ją­ce.

„Time Out”

(wybra­ła i prze­ło­ży­ła Mał­go­rza­ta Kolan­kow­ska – we współ­pra­cy z Alber­tem Forn­sem)