Nie mogłem przestać

Trzy lata temu wio­sną zmarzł zło­to­kap, zmarzł nar­cyz, zmar­z­ła brzo­skwi­nia. W idy mar­co­we napa­da­ło śnie­gu po kost­ki, trze­ba było wyjąć z szu­fla­dy sza­lik i czap­kę. Nie chcie­li­śmy w to uwie­rzyć, prze­cież wcze­śniej już pięk­nie zado­mo­wi­ła się wio­sna.

Zsze­dłem do ogro­du. Jestem leni­wy, każ­dej wio­sny zapo­mi­nam przy­ciąć krze­wy. Smu­kłe gałę­zie śnieg przy­giął aż do samej zie­mi. Strzą­sną­łem go, żeby nie zła­ma­ły się pod jego cię­ża­rem. Trzesz­cza­ły, skrzy­pia­ły.

Wte­dy zadzwo­nił mój przy­ja­ciel, redak­tor, któ­ry już od lat drę­czył mnie, bym napi­sał książ­kę dla dzie­ci. Oczy­wi­ście znów go prze­pę­dzi­łem, niech mi da spo­kój: nie napi­szę. Ale upie­rał się, na szczę­ście jest wła­śnie tego typu redak­to­rem. Powie­dział, że pro­si mnie o takie wier­sze dla dzie­ci, jak­bym pisał moją książ­kę Nie w Sara­ja­wie, tyle że ina­czej. Jak­bym pisał dla doro­słych, a jed­nak dla dzie­ci.

Nagle coś zasko­czy­ło: pobie­głem do domu i napi­sa­łem ten wiersz. To było wyzwa­la­ją­ce prze­ży­cie, uda­ło mi się prze­cież prze­ło­żyć coś z przy­bor­ni­ka współ­cze­snej węgier­skiej poezji na auten­tycz­ny wiersz dla dzie­ci. Zna­la­złem wła­ści­wy ton i for­mę.

I już nie moż­na było tego zatrzy­mać.

(prze­ło­ży­ła Anna Butrym)

Pro­jekt Nowe gło­sy z Euro­py reali­zo­wa­ny przez Biu­ro Lite­rac­kie wraz z mię­dzy­na­ro­do­wy­mi insty­tu­cja­mi lite­rac­ki­mi dzia­ła­ją­cy­mi w ramach plat­for­my Lite­ra­ry Euro­pe Live i finan­so­wa­ny z unij­ne­go pro­gra­mu Kre­atyw­na Euro­pa.