O Dancingu

Ta książ­ka, co zadzi­wia w przy­pad­ku (wcze­sne­go) debiu­tu, bez wąt­pie­nia mówi bar­dziej „o mówie­niu”; tzn. jako tzw. całość, wyda­je się raczej una­ocz­nie­niem nie do koń­ca sku­tecz­nie rugo­wa­nych (stru­ga­nych), z sie­bie samej, ste­reo­ty­pów; w dru­giej kolej­no­ści dopie­ro zaś: zbio­rem wier­szy. Wier­szy o wier­szach, ale też wier­szy nie­uf­nie mapu­ją­cych sys­te­ma­ty­kę zamknię­te­go we fra­zach świa­ta przed­się­wzię­te­go.

Mar­ta Pod­gór­nik

Oto bowiem autor­ka Dan­cin­gu, (…) nad sło­wo zda­je się sta­wiać rzecz, a od przy­gód z języ­kiem woli przy­go­dy, któ­re ofe­ru­je jej rze­czy­wi­stość. Spo­ro tu więc miga­wek z życia wiel­kie­go i małe­go mia­sta, histo­rii z życia dziew­czę­cia o wzo­ro­wych oby­cza­jach, któ­re wzo­ro­wym być prze­sta­je, wresz­cie lirycz­nych obraz­ków wyję­tych z albu­mu raso­we­go fale­neu­ra. Pod­miot tych wier­szy zda­je się być bowiem nie tyl­ko wni­kli­wym obser­wa­to­rem rze­czy­wi­sto­ści, ale rów­nież kimś, kto nie­ustan­nie pere­gry­nu­je z miej­sca na miej­sce i nigdzie nie jest u sie­bie.

Grze­gorz Olszań­ski