O Dobrych manierach

Kor­ne­lia Pie­la wyraź­nie kon­stru­uje emo­cje. Jej opo­wieść suge­styw­nie nara­sta, obra­zy są dyna­micz­ne, ale nie nachal­ne. Dys­cy­pli­na sło­wa bar­dzo przy­tom­nie zwią­za­na jest w wier­szach z pro­sto­tą wypo­wie­dzi. Pro­sto­ta też potra­fi być fine­zyj­na.

Julia Szy­cho­wiak

Mam zawsze kło­pot pisząc o poezji kobiet. Zbyt łatwo wpaść tu w pułap­kę emble­ma­to­wa­nia. Debiu­tanc­ki arkusz Kor­ne­lii Pie­li to fak­tycz­nie poezja kobie­ty, ale przede wszyst­kim jed­nak – poezja. Jesz­cze nie do koń­ca w swo­ich moż­li­wo­ściach i ogra­ni­cze­niach zorien­to­wa­na, za to na pew­no praw­dzi­wa, odważ­na i kon­se­kwent­na. Tu się nie cze­ka na poklask, tu się opo­wia­da histo­rię. Z tego opo­wia­dac­twa moż­na by uczy­nić zarzut, lecz rów­nie dobrze może ono sta­no­wić wyróż­nik wcze­śnie odkry­tej świa­do­mo­ści autor­skiej. Czy te wier­sze są dobre? Są spraw­ne i sen­sow­ne. Czy te wier­sze uwo­dzą? Nie uwo­dzą. Bo i nie taki był pew­nie zamysł autor­ki. Na całe szczę­ście.

Mar­ta Pod­gór­nik

Arkusz Kor­ne­lii Pie­li Dobre manie­ry to szcze­gól­na, bo pozba­wio­na złu­dzeń „Księ­ga wyj­ścia”. Jej boha­ter­ka, któ­rej postać wią­że trzy­na­ście wier­szy w sta­ran­nie skom­po­no­wa­ny cykl, wycho­dzi nie tyl­ko z domu, ze świa­ta dobrych manier i „z kra­iny małych dziew­czy­nek”, ale też ze zbyt oczy­wi­stej for­mu­ły wła­snej toż­sa­mo­ści, by w zmie­nia­ją­cych się zaim­kach mówić róż­ny­mi języ­ka­mi – cza­sa­mi od sie­bie lub o sobie, cza­sa­mi o „kimś” lub o „nas”. Pró­bu­jąc roz­ma­itych form i gło­sów, Pie­la snu­je w swo­ich wier­szach opo­wieść o znaj­dy­wa­niu i zapo­mi­na­niu, oswa­ja­niu i tra­ce­niu. Nie­spo­koj­ny, nie­ba­nal­ny debiut.

Jerzy Jar­nie­wicz