O Duszach monet

Naj­now­szy tomik Krzysz­to­fa Jawor­skie­go czy­ta się jed­nym tchem. Mnie lek­tu­ra Dusz monet zaję­ła 6 minut i 12 sekund, a prze­cież jest w tej książ­ce rów­nież parę (ład­nych) obraz­ków. Prze­cięt­nie jeden utwór zabie­ra 12 sekund, co w świe­cie, gdzie na nic nie ma cza­su, jest oczy­wi­stą zale­tą tej książ­ki. Rzecz jasna, myśleć o zawar­tych w niej wier­szach, pokrew­nych afo­ry­zmom, moż­na potem dużo dłu­żej, co też o nich dobrze świad­czy.

Boh­dan Zadu­ra

Nowa książ­ka Krzysz­to­fa Jawor­skie­go jest świet­na, bo jest. Upew­nia­ją o tym puste lata, któ­re upły­nę­ły od wyda­nia poprzed­niej książ­ki Krzysz­to­fa Jawor­skie­go.

Nowa książ­ka Krzysz­to­fa Jawor­skie­go mogła­by być jesz­cze lep­sza niż jest, gdy­by była dłuż­sza. Wiem, bo pamię­tam dłuż­sze książ­ki Krzysz­to­fa Jawor­skie­go. Sko­ro jed­nak Krzysz­tof Jawor­ski tym razem posta­no­wił napi­sać tyl­ko to, co napi­sał, wol­no sądzić, że nie chcia­ło mu się dłu­żej z nami gadać. Dobrze więc, że napi­sał choć tyle. Co było do oka­za­nia?

Nowa książ­ka Krzysz­to­fa Jawor­skie­go jest świet­na, bo napi­sał ją Krzysz­tof Jawor­ski. A Krzysz­tof Jawor­ski jest świet­ny, bo jest.

Mar­cin Sen­dec­ki

Zapi­ski, notat­ki, spo­strze­że­nia. Iro­nicz­ne gesty, chłod­ne obser­wa­cje. Reje­stro­wa­nie „nie­istot­ne­go”, któ­re w osta­tecz­nym roz­ra­chun­ku oka­zu­je się jed­nak fun­da­men­tal­ne. Ist­nie­je­my wszak­że w bła­hych sytu­acjach, w nie­mych momen­tach, w któ­rych niko­go i nicze­go…

Co dzie­je z mone­tą kie­dy ją gubi­my na mię­dzy­na­ro­do­wym lot­ni­sku? Czy to co nie ist­nie­je, ist­nie­je ina­czej? I jak zacho­wu­ją się łby mar­twych kar­pi?

Dusze monet Krzysz­to­fa Jawor­skie­go zaprze­cza­jąc oczy­wi­ste­mu, pod­wa­ża­jąc roz­po­zna­ne i spre­cy­zo­wa­ne, opo­wia­da­ją się po stro­nie para­dok­su, zdzi­wie­nia i jakiejś ana­chro­nicz­nej roz­ko­szy świa­ta oraz jego papie­ro­we­go, zmę­czo­ne­go odbi­cia.

Bar­tło­miej Maj­zel

Poeta jako sys­tem mone­tar­ny? Dla­cze­go nie, sko­ro nowe wier­sze Krzysz­to­fa Jawor­skie­go moż­na wpro­wa­dzić w obieg niczym drob­ne mone­ty, któ­re podob­no zawsze powin­ni­śmy przy sobie nosić. Wier­sze-hasła, wier­sze-afo­ry­zmy, wier­sze-myśli, wier­sze-prze­czu­cia, wier­sze-wezwa­nia… Mój ojciec powta­rzał, że zawsze nale­ży mieć przy sobie jeden grosz, by „nie porwa­li mnie Cyga­nie”. Wolę jed­nak 25 ore, któ­re w tytu­ło­wym wier­szu Jawor­ski zgu­bił na lot­ni­sku Kastrup.

Tomasz Fijał­kow­ski