O Kotach. Podręczniku użytkownika

Popro­szo­no mnie o inter­pre­ta­cję kocich wier­szy Toma­sza Maje­ra­na. Kocich, czy­li zna­ko­mi­tych. Bo kot jest zwie­rzę­ciem poetyc­kim, ba kot jest zwie­rzę­ciem natchnio­nym, per­fek­cyj­nym. Potra­fi mru­czeć. W prze­ci­wień­stwie do wier­szo­ro­ba, któ­ry z regu­ły przy­nu­dza. Chciał­bym być dobrze zro­zu­mia­ny: Tomasz Maje­ran nie przy­nu­dza. Nie przy­smę­cał w książ­ce debiu­tanc­kiej Ele­gia na dwa gło­sy (Wro­cław 1994), w któ­rej wpraw­dzie nie doszu­ka­łem się kocich tre­ści. Kocich lub psich. Wszyst­ko jed­no. Tych tre­ści zatem bra­kło w debiu­cie Toma­sza Maje­ra­na, a teraz są. Chwa­lić Boga, że aktu­al­nie w wier­szach Maje­ra­na insta­lu­ją się koty i koci­ska, ludzie i ludzi­ska, księ­ża i księ­ży­ska, w wier­szach Maje­ra­na dzie­ki temu nigdy nie jest przy­ziem­nie. Tam, gdzie mysz­ku­ją koty, nie może być nud­nie. Zapew­niam jako wła­ści­ciel kota Home­ra (w War­sza­wie) i miło­śnik bez­dom­nej kot­ki Kici (w Luba­czo­wie).

Euge­niusz Tka­czy­szyn-Dyc­ki

Mamy tu do czy­nie­nia z wyjąt­ko­wym przy­kła­dem kociej wręcz gięt­ko­ści języ­ko­wej, a rów­no­cze­śnie poru­sza­my się – jako czy­tel­ni­cy – po bar­dzo kru­chym i śli­skim lodzie.

Boh­dan Zadu­ra

Kot w akcji, kot w reflek­sji, kot w nar­ra­cji – w nar­ra­cji biblij­nej, szym­bor­skiej, kocha­now­skiej; strasz­nie wyga­da­ny i wybor­ny sty­li­sta, a czu­je się, że jed­nak raczej autyk. Czy­tam i podzi­wiam, tym bar­dziej, że mam psa, a pies gada jakoś ina­czej.

Boże­na Keff

Tego się nie robi kotu.

Lew Niko­ła­je­wicz Mysz­kin