O Oddziale otwartym

Sce­no­gra­fia mikro­świa­ta wier­szy Micha­ła Pięt­nie­wi­cza zmie­nia się dyna­micz­nie, z wer­su na wers, cza­sem ład­nie „mie­niąc się świa­teł­ka­mi”, kie­dy indziej zaś „lśniąc odbi­tym bla­skiem”. Pozor­nie prze­ga­da­ne, w rze­czy­wi­sto­ści żywe i migo­tli­we fra­zy pły­ną i wpa­da­ją w ucho, poświad­cza­jąc, że „świat real­ny jest inny”. Chwi­la­mi być może za bar­dzo pory­wa poetę inkli­na­cja do mło­dzień­cze­go pato­su, na szczę­ście jed­nak rów­no­wa­ży go nie­ba­nal­na wyobraź­nia i dystans do opi­sy­wa­nych prze­strze­ni.

Woj­ciech Brzo­ska

Pięt­nie­wicz. Włó­czy­kij, przy­ja­ciel, kocha­nek, pacjent. Poeta palą­cy i pły­wa­ją­cy.

Marek K.E. Baczew­ski

Nie­zwy­kle w lirycz­nych, na poły naiw­nych, na poły dra­pież­nych old­scho­olo­wych wier­szach Micha­ła Pięt­nie­wi­cza wybrzmie­wa ciem­ne rekwi­zy­to­rium uży­te z mło­dzień­czą żar­li­wo­ścią i mło­dzień­czą non­sza­lan­cją. Nie o kon­wen­cję tu jed­nak cho­dzi, ale o jej budow­ni­czych – język i toczo­ną nim, a zara­zem o nim, czu­ło-gniew­ną opo­wieść o dora­sta­niu do wyro­śnię­cia z sie­bie i języ­ków kon­wen­cji.

Mar­ta Pod­gór­nik

Pięt­nie­wicz widzi mi się jako ktoś o sub­tel­nie roz­je­cha­nej wyobraź­ni i tro­chę gadu­ła, któ­ry niczym jakiś postrze­lo­ny, kom­plet­nie roz­wi­bro­wa­ny młod­szy brat Ali­cji z Kra­iny Cza­rów, dostał się w te rejo­ny, gdzie „są dwie wie­że / któ­re napraw­dę chro­nią kró­la obie są poet­ka­mi // piszą bar­dzo her­me­tycz­ne wier­sze / nie o sta­ro­ści ani cho­ro­bie ani prze­mi­ja­niu / piszą o spra­wach boskich więc nie­ludz­kich”, a potem oka­zu­je się, że te poet­ki to „cał­kiem prze­cięt­ny koleś któ­ry robi nie­po­trzeb­ny baj­zel” i… To dopie­ro począ­tek, ale doce­nić trze­ba ambi­cję ser­fu­ją­ce­go po kra­wę­dzi śpiew­nych wer­sów auto­ra, któ­ry tęsk­ni do cza­sów, kie­dy „każ­dy wiersz był trzę­sie­niem zie­mi / dyna­mi­tem skra­dzio­nym Bogu”. Ja doce­niam. Doce­niam mimo bar­dzo wyraź­ne­go odczu­cia, że w trzy­na­stu tek­stach skła­da­ją­cych się na Oddział otwar­ty raz po raz sły­szę melo­die, któ­re już sły­sza­łem, widzę wer­sy, któ­rych od tej pory, to pew­ne, nie będą już musie­li wymy­ślać inni, zna­ni i cenie­ni za wła­sny wkład poeci pol­scy, do któ­rych twór­czo­ści wer­sy te bar­dzo by paso­wa­ły. Wie­le się jed­nak wyba­cza i na wie­le zależ­no­ści przy­my­ka się oczy, gdy usły­szeć moż­na taki na przy­kład „pej­zaż sen­ny”, gdzie: „w górze wró­be­lek łasko­cze chmu­rę / koni­czyn­ka rośnie w czte­ry stro­ny świa­ta / pucha­ta śnie­żyn­ka malu­je moje czer­wo­ne pal­ce / Chry­stu­sik w drew­nie wystu­ku­je rytm”. Zatem wyba­czam.

Jakub Winiar­ski