O poezji Agnieszki Mirahiny

Agniesz­ka Mira­hi­na. Za to intry­gu­ją­ce roz­gra­ni­cze­nie pomię­dzy świa­tem współ­cze­snym, a histo­rycz­nym. Ten pierw­szy Mira­hi­na uważ­nie obser­wu­je, ten dru­gi – odda­lo­ny – wyko­rzy­stu­je na pozio­mie ide­olo­gicz­nym, mówiąc kon­kret­nie: bawi się tym, co nie­gdyś było jego esen­cją, a teraz jest żela­znym zło­mem, odpry­ska­mi dok­tryn, zawie­szo­ny­mi w prze­strze­ni gesta­mi, któ­re stra­ci­ły swo­ją moc, ale nie zna­cze­nie.

Za malow­ni­czość i dyna­mi­kę rze­czy­wi­sto­ści – wier­sze Mira­hi­ny są tak suge­styw­ne, że czy­ta­jąc je, zwy­czaj­nie widzi się: i te wykon­fa­bu­lo­wa­ne sytu­acje, i ten współ­cze­sny śmiet­nik-zło­mo­wi­sko. Czuć tu i rdzę, i pla­stik, i zapach mun­du­rów. Jak zapi­sa­ła sama autor­ka: „w tych smut­nych cza­sach bra­ku­je tyl­ko orkie­stry dętej / pra­wych lewych sier­po­wych hisz­pa­nii za oknem słoń­ca i kościo­łów”.

Za czu­łość i intym­ność w owym żela­znym świe­cie, nie­uli­za­ne, zja­wia­ją­ce się bez zapo­wie­dzi. Prze­szy­wa­ją nagle: „bie­gnę teraz w tych strzę­pach na skró­ty, żeby jak naj­szyb­ciej do cie­bie / dotrzeć, wybiec ci naprze­ciw, z roz­pę­du wpaść na cie­bie // i nie­chcą­co śmier­tel­nie cię prze­stra­szyć, śni­łaś mi się”.