O poezji Bianki Rolando

Bian­ka Rolan­do napi­sa­ła pokaź­ny poemat i z satys­fak­cją stwier­dzam, że nie jest to poemat pro­zą. Obszer­ny, bły­sko­tli­wy i zasad­ni­czo gro­te­sko­wy, ofe­ru­je rów­nież inte­re­su­ją­ce moż­li­wo­ści odmien­ne­go odczy­ta­nia. Sama Bian­ka Rolan­do bywa nar­cy­stycz­na i nie ukry­wa tego: przy­go­to­wa­ła dla sie­bie trzy wcie­le­nia, wie, że zawsze może liczyć na słu­cha­cza, cza­sem na całe audy­to­rium: „Bian­ka już nie jestem tu, oto moje trzy ramio­na / Tyl­ko dla two­jej oso­bi­stej pocie­chy / przed­sta­wiam ci: Bian­ca, Bru­na, Blu”.

Bez wzglę­du na per­spek­ty­wę odczy­ta­nia Bia­łej książ­ki spo­ty­ka­my tu szcze­gó­ło­wy i wia­ry­god­ny opis współ­cze­sne­go świa­ta, a przy spo­sob­no­ści dowia­du­je­my się rze­czy nie­zwy­kle kon­kret­nych: co boha­ter­ka poema­tu zakła­da na sie­bie, co ją tra­pi, co ją iry­tu­je, co lubi. Spo­tka­ły się tu i prze­ko­nu­ją­cy pej­zaż rze­czy­wi­sto­ści, i por­tret czło­wie­ka, kom­plet­ny: z jego wada­mi i zale­ta­mi, z dezyn­wol­tu­rą i wąt­pli­wo­ścia­mi. Ze swa­dą. Wie­lo­krot­nie przy­wo­ły­wa­ny w związ­ku z Bia­łą książ­ką Dan­te napi­sał Boską kome­dię. Bian­ka Rolan­do napi­sa­ła ludz­ką.