O poezji Joanny Lech

Joan­na Lech pod­ję­ła się arcy­trud­ne­go wyzwa­nia. Z całą pro­sto­tą: jak powie­dzieć czy­tel­ni­ko­wi, że świat może oka­zać się obcy i nie­wy­star­cza­ją­cy, nie odwo­łu­jąc się do reli­gii, nie posłu­gu­jąc się iro­nią albo nie przyj­mu­jąc – w opar­ciu o wła­sne doświad­cze­nia – eks­hi­bi­cjo­ni­stycz­nej posta­wy? Że ten świat – mogła­by powie­dzieć boha­ter­ka wier­szy Joan­ny Lech – któ­ry co praw­da was oka­le­cza, cza­sem zmu­sza do rezy­gna­cji z tego i owe­go, ale w osta­tecz­nym roz­ra­chun­ku przyj­mu­je­cie go za swój, bory­ka­cie się z nim i ta wal­ka potem daje wam mądrość czy wytrwa­łość – nie jest w żad­nym wymia­rze moim świa­tem. Nie mam mu nic do zaofe­ro­wa­nia. On tak­że: „nic nie odbi­ja się w słoń­cu”.

Mało tego. Jak opi­sać świat bez inne­go, bez tego wszyst­kie­go, co może się roze­grać mię­dzy dwie­ma oso­ba­mi? I jaki był­by ten świat? Nie­wąt­pli­wie obo­jęt­ny. Prze­raź­li­wie opu­sto­sza­ły: „jutro nie znaj­dziesz już tutaj nicze­go – zosta­nie pasek, muł, strzęp­ki papie­ru”. Taki wła­śnie świat widzę w wier­szach Joan­ny Lech: prze­szy­wa­ją­co zby­tecz­ny. Smut­ny. Nie­któ­rzy mogą zawy­ro­ko­wać, że nużą­cy. Dla mnie nie jest. Dla mnie jest praw­dzi­wy.