O poezji Justyny Bargielskiej

Justy­na Bar­giel­ska zawsze była dla mnie autor­ką osob­ną, nie­uwi­kła­ną w towa­rzy­skie bicie pia­ny: mówi­ły za nią wier­sze, to im – kosz­tem wła­sne­go komen­ta­rza i oso­bi­ste­go uczest­nic­twa w lite­rac­kich zawi­ro­wa­niach – powie­rza­ła głos. Brzmiał intry­gu­ją­co, sam z sie­bie – bez żad­nej dodat­ko­wej odau­tor­skiej aktyw­no­ści – zachę­cał do powro­tów do każ­de­go z trzech wyda­nych przez nią tomów. Do Dating ses­sions, do Chi­na ship­ping, do opu­bli­ko­wa­nych nie­daw­no Dwóch fia­tów. Dla­cze­go?

Dla­te­go, że Bar­giel­ska dys­po­nu­je impo­nu­ją­cą wyobraź­nią, a rów­no­cze­śnie jej moż­li­wo­ści ima­gi­na­cyj­ne nie wpro­wa­dza­ją do wier­sza ani cha­osu (wnio­sek tego typu mógł­by świad­czyć o pobież­nym podej­ściu do jej liry­ki), ani – co w pew­nych sytu­acjach jest dość czę­ste – pato­su. Justy­na Bar­giel­ska dzia­ła­niu swo­jej wyobraź­nio­wej mocy pod­da­je zwy­kłe rekwi­zy­ty, loku­je ją w opi­sie epi­zo­dów na pozór zwy­czaj­nych, przy­wo­łu­je podró­że, panień­skie wie­czo­ry, jeż­dże­nie win­dą – opi­su­jąc to wszyst­ko cza­sem pusz­cza do czy­tel­ni­ka oko, ale – tak mi się wyda­je – nigdy nie drwi.

Dla­te­go że poezja Justy­ny Bar­giel­skiej ewo­lu­uje, jej świat nadal pozo­sta­je sen­so­rycz­ny, ale zmie­nia się mia­ra, któ­ra nale­ży do nie­go przy­ło­żyć. Popa­trz­my na cytat z Dwóch fia­tów: „I gieł­dy, i ropa / reagu­ją. Sąsie­dzi nie mając niko­go nawza­jem / wzy­wa­ją poli­cję do wyją­ce­go wia­tru. // A kie­dyś szłam latem po zwi­nię­tych torach”. Prze­ni­ka­ją­ce: reagu­je to, co mar­twe i abs­trak­cyj­ne, żywym zosta­ła samot­ność – z niej wzię­li sza­leń­stwo.

Umiesz­czo­na w Dating ses­sion na pierw­szym pla­nie este­ty­ka świa­ta nie utra­ci­ła swo­jej żywot­no­ści, ale jej sub­tel­ne przed­sta­wie­nie zosta­ło prze­ni­co­wa­na przez wyda­rze­nia, któ­re skło­ni­ły Bar­giel­ską do odmien­nych zapi­sów. Jak choć­by ten: „Hej, we mnie są two­je gro­by i zmar­li twoi są tu”. Tu prze­mó­wi­ła ta sama oso­ba. Ale już nie taka sama. Justy­na Bar­giel­ska, zarów­no wyczu­lo­na: na życie i wiersz.