O Przygodach przyrody

Machej potra­fi umie­jęt­nie odwo­łać się do natu­ral­ne­go dla dzie­ci współ­czu­cia dla zwie­rząt, a zara­zem dys­kret­nie wska­zać wymiar, któ­ry moż­na by nazwać meta­fi­zycz­nym. To napraw­dę są „swa­wo­le i nie­do­le”, a nie pocie­sza­ją­ce wier­szy­ki z ele­men­ta­rza.

Woj­ciech Bono­wicz

Machej bez­błęd­nie wyczu­wa tęt­no dzie­cię­cej mowy, jej wygi­ba­sy, ekwi­li­bry­stycz­ne wręcz łamań­ce słow­ne, fascy­na­cję brzmie­nio­wą, a nie zna­cze­nio­wą war­stwą języ­ka. To jed­nak nie wszyst­ko, co może prze­ko­nać do podzie­le­nia się lek­tu­rą Przy­gód przy­ro­dy z naj­młod­szy­mi odbior­ca­mi. Ich świat to praw­dzi­wy kalej­do­skop este­tycz­ny – dostoj­ne i dum­ne del­fi­ny budzą podziw, ale pocią­ga­ją te naj­brzyd­sze i naj­mniej pro­szo­ne, jak wszy lub mrów­ki zza lodów­ki. Machej rozu­mie, że fau­na jest atrak­cyj­niej­sza, gdy sta­je na gło­wie jak w wier­szu „Na opak” lub gdy na nowo odsła­nia przed nami odwiecz­ne pra­wi­dło­wo­ści. Tak, moi kocha­ni, nie karm­cie tygry­sów kaszą…

Tomasz Fijał­kow­ski

Zabaw­ny zwie­rzy­niec i weso­łe rymo­wan­ki. Może Przy­go­dy przy­ro­dy wej­dą do kano­nu opo­wie­ści o eks­ce­sach zwie­rząt? Jak wia­do­mo, kla­sycz­ną pod tym wzglę­dem jest baj­ka o koci­cy palą­cej papie­ro­sa i upa­la­ją­cej kawał nosa.

Anna Kału­ża

Z wier­szy Zbysz­ka się wyła­nia
cud­na lek­kość rymo­wa­nia,
rytm ich też nie byle jaki
(pogłos wier­szy księ­dza Baki
to kul­tu­ry tyl­ko prze­jaw,
bo naj­wię­cej tu Mache­ja).
Cho­ciaż wię­cej w nich nie­do­li
jest zwie­rzę­cej niż swa­wo­li,
to uśmiech­nąć się nie trud­no,
przy­glą­da­jąc się absur­dom.
W tym oczy­wi­sto­ści lustrze
jesteś wol­ny, choć na mustrze
wyobraź­ni i języ­ka.
Te przy­go­dy się poły­ka
jak naj­lep­szą szkoc­ką whi­sky,
któ­ra dobra tak dla wszyst­kich,
jak dla dzie­ci oran­ża­da.
Gdy się w te przy­go­dy wpa­da,
to wiek wła­sny się nie liczy,
pięć lat czy sto – bez róż­ni­cy,
Czło­wiek sta­ry tak jak mło­dy
Cząst­ką przy­gód jest przy­ro­dy.
A po wier­szu „Trzy wszy” wie­rzę,
Że wesz to jest tak­że zwie­rzę.

Boh­dan Zadu­ra