O wierszach Bartosza Sadulskiego

Reko­lek­cje, rora­ty, adwen­to­we pie­śni; cze­mu ma słu­żyć ten spóź­nio­ny żal byłe­go mini­stran­ta, drwią­ca dewo­cja? Jeże­li to prze­jaw szu­ka­nia języ­ka, osa­dza­nia się poetyc­kiej czuj­no­ści w tra­dy­cji wyzna­nio­wej, quasi-sakral­nej, to w tej paro­dii zaprze­szłej ducho­wo­ści tli się – moim zda­niem – głód sacrum, potrze­ba rytu­ału. Sadul­ski nie zatrzy­mu­je się tyl­ko na pozio­mie pasti­szu czy apo­kry­fu, robi krok dalej. I wła­śnie ten poważ­ny krok dalej mnie zain­te­re­so­wał. I melo­dia języ­ka. Into­na­cja jak­by zna­na, jak­by z Tka­czy­szy­na-Dyc­kie­go, ale obra­zy już zgo­ła wła­sne, neu­ro­tycz­ne i nowo­fa­lo­we jed­no­cze­śnie, roz­wi­ja­ją­ce się w stro­nę ciem­nej głę­bi, tajem­ni­cy. A w tej głę­bi jesz­cze jeden patron, tak waż­ny dla rocz­ni­ków osiem­dzie­sią­tych: Roman Honet. Na tym lista wpły­wów się wyczer­pu­je, jak­by zdzi­wio­na fak­tem, że tym razem zabra­kło na niej Andrze­ja Sosnow­skie­go.