O wierszach Filipa Wyszyńskiego

Uwio­dła mnie przede wszyst­kim dyna­mi­ka oglą­du świa­ta przez Wyszyń­skie­go, spodo­ba­ło mi się, że odkryw­czo­ści jego spoj­rze­nia na ogół towa­rzy­szy brak osta­tecz­ne­go upo­rząd­ko­wa­nia wier­sza. W więk­szo­ści przy­pad­ków wiersz bywa efek­tow­ny wła­śnie dla­te­go, że nie został prze­my­śla­ny do koń­ca. W prze­ciw­nym wypad­ku nie przy­no­si atrak­cyj­nych per­spek­tyw, nie wyzwa­la siły suge­stii, zawar­tej wła­śnie w samym nie­wy­koń­cze­niu, w ruchu, w nie­speł­nio­nym dąże­niu. Sta­je się sta­tycz­ny, w każ­dym frag­men­cie rów­no­mier­nie kla­row­ny, poprzez nad­miar pre­cy­zji mozol­ny w for­mie, a zapo­bie­gli­wa zgod­ność z rze­czy­wi­sto­ścią nara­ża go na zarzut pła­sko­ści.

Filip Wyszyń­ski to zaprze­cze­nie poety-pla­ni­sty: bywa obser­wa­to­rem bystrym i żywio­ło­wym; gdy opo­wia­da o pla­żach, wido­kach z okna, jego obra­zy powsta­ją bez myśle­nia o ramach, a to jest zawsze dla poety zaszczyt, jego zamysł ule­ga zachwia­niu wobec per­ma­nent­nych obiek­tów nie­pew­no­ści czło­wie­ka, ale nie wobec przy­mu­su kon­wen­cji, nie wobec wybo­ru sche­ma­tu. „Nie wiem, co wybrać” – zapi­su­je – „nikt nie wie, po co umie­ra” – tak wyra­ża się owa nie­pew­ność, może i pro­sto­li­nij­na, lecz auten­tycz­na i poru­sza­ją­ca. Wyszyń­ski przed kon­wen­cją, zja­wi­skiem nie do unik­nię­cia w roz­wo­ju liry­ki, zda­je się – jak­by intu­icyj­nie, nie­wy­raź­nie – prze­strze­gać, zapi­su­je: „Będzie dzień, w któ­rym dosta­niesz wła­sny punkt widze­nia”.

Ten dzień w przy­pad­ku Fili­pa Wyszyń­skie­go jesz­cze nie nad­szedł. Zasta­na­wiam się, może ten dzień w przy­pad­ku poetów w ogó­le nie powi­nien nad­cho­dzić, zbyt czę­sto bowiem spra­wia, że natę­że­nie świa­do­mo­ści nie­po­strze­że­nie, ale osta­tecz­nie bie­rze górę nad jako­ścią dzie­ła. Ale – jesz­cze nie nad­szedł. Na razie straj­ku­ją­cy ratow­ni­cy „idą w koszul­kach i kąpielówkach/ czer­wo­nych jak słoń­ce, jak miłość, jak nic”, a życie nadal „jest czymś wię­cej”. Oby dłu­go tak było.