O wierszach Julii Szychowiak

„Już się mogę tak nie powtó­rzyć”, pisze Julia Szy­cho­wiak w jed­nym z wier­szy. I uznaj­my te sło­wa za rację jej pisa­nia i za klucz do jej poezji. Pisze się, bo powtó­rzeń nie ma, pisze się, by uchwy­cić to, co się „tak nie powta­rza”.

Świat wyła­nia­ją­cy się z wier­szy Julii Szy­cho­wiak, bar­dzo wła­snych i bar­dzo intym­nych, ale dale­kich od obno­sze­nia swo­je­go Ja, jest zawsze pomię­dzy – na pro­gu, na brze­gu, przed świ­tem, na gra­ni­cy świa­tła i cie­nia. W swo­jej kapry­śnej nie­po­wta­rzal­no­ści umy­ka sło­wom i kształ­tom. Krót­ko­trwa­ły jak bły­ski jej lapi­dar­nych czę­sto zdań, jak dra­śnię­cia jej cel­nych porów­nań. Choć zanu­rzo­ne w tym migo­tli­wym świa­tło­cie­niu, są to wier­sze doj­mu­ją­co naskór­ne, obra­zy naocz­ne, sło­wa na świa­tło i dźwięk nad­czu­łe. To liry­ka ści­śnię­tych ust, któ­re nie chcą powie­dzieć za dużo, by pozo­stać tam, gdzie nic się nie powta­rza – na pro­gu, na skra­ju, przed świ­tem.