O wierszach Krzysztofa Dąbrowskiego

Krzysz­tof Dąbrow­ski ujął mnie swo­ją zachłan­no­ścią na życie. Na świat. Prze­ni­ka­ją­ca pazer­ność. Żar­li­wość. Nie­ocze­ki­wa­ne, bła­he zda­rze­nie, przy­pad­ko­wy epi­zod potę­gu­je głę­bię tego nie­na­sy­ce­nia. „Doznać wię­cej niż jed­ne­go życia” – zapi­sał Dąbrow­ski. Pre­tekst był doszczęt­nie nie­za­mie­rzo­ny, poja­wił się spon­ta­nicz­nie, wystar­czy­ło, że poeta usły­szał w barze brzmie­nie „obce­go języ­ka”. „Jako prze­cho­dzień” – sam się zastrze­ga. Ta pasja poja­wia się w intry­gu­ją­cym kon­tra­ście do sta­tycz­no­ści liry­ki Dąbrow­skie­go, ujaw­nia­ją­ce­go zami­ło­wa­nie przede wszyst­kim do opi­sy­wa­nia prze­strze­ni miej­skiej. Co praw­da spo­ty­ka­my tu róż­no­rod­ne mia­sta i może to mogło­by sta­no­wić pew­ne­go rodza­ju zmien­ną, tyle że sam boha­ter spo­ra­dycz­nie prze­mie­rza uli­ce. Spra­wia wra­że­nie, jak­by spo­glą­dał na nie z zamknię­te­go pomiesz­cze­nia, rów­nie dobrze mogą­cym być celą jak odosob­nio­nym punk­tem wido­ko­wym, i tam zbie­rał siły, stam­tąd pory­wał się na urze­ka­ją­ce i nie­wy­ko­nal­ne wyzwa­nie: „Gdy patrząc na srebr­ny błysk tej pory roku, nie usi­ło­wa­łem nic wię­cej jak tyl­ko oddzie­lić dni / od dni.”

Może dzie­je się tak dla­te­go, że utwo­ry Krzysz­to­fa Dąbrow­skie­go czę­sto posia­da­ją cha­rak­ter wspo­mnie­nio­wy, a wspo­mnie­nie posia­da wła­ści­wość, któ­rej brak zda­rze­niom. W prze­ci­wień­stwie do „jed­no­krot­no­ści chwi­li”, jak zapi­sał Dąbrow­ski, pozo­sta­je nie­skoń­cze­nie powta­rzal­ne. Moż­na je przy­wo­ły­wać i drą­żyć. Cza­sem dla melan­cho­lii, dla roz­pa­mię­ty­wa­nia i szu­ka­nia stra­ty, cza­sem – tak dzie­je się w przy­pad­ku Krzysz­to­fa Dąbrow­skie­go – dla zin­ten­sy­fi­ko­wa­nia doświad­czeń, któ­rych zazna­ło się wyłącz­nie raz, z całą świa­do­mo­ścią tej nie­po­wta­rzal­no­ści. Bez­pow­rot­nie dla świa­ta, ale nie dla pamię­ci: „A teraz mogę prze­żyć to wszyst­ko ponow­nie. Moc­niej, sil­niej niż było”. I Dąbrow­ski prze­ży­wa, a my razem z nim, kie­dy „Przy­cho­dzą obra­zy z tego lata i przez chwi­lę jest upał i pach­nie kurzem”, widzi­my „Żół­te tyn­ki Széche­nyi utca” albo „San bia­ły od słoń­ca i to mia­sto roz­sia­ne po wzgó­rzach”. Pięk­ne i czyn­ne: i pamięć, i życie.