O wierszach Krzysztofa Szeremety

Przy­po­mi­na się Mar­le­wo, debiut Sośnic­kie­go, a jesz­cze bar­dziej przy­po­mi­na się Nega­tyw Grze­bal­skie­go, chwi­la­mi myśli się o Świe­tlic­kim, o pierw­szej oso­bie kąśli­wie refe­ru­ją­cej nie­do­god­no­ści zwią­za­ne z doga­dy­wa­niem się z rze­czy­wi­sto­ścią i z moż­li­wo­ścia­mi traf­ne­go jej wyra­że­nia. I jak zawsze coś wadzi i zgrzy­ta. Doga­dy­wa­nie się jest z góry ska­za­ne na iro­nię, tekst osu­wa się w grzę­za­wi­sko pod­tek­stów. Sło­wa są tak gięt­kie i wie­lo­znacz­ne, że prze­sta­ją solen­nie zna­czyć. Boha­ter, uświa­do­miw­szy sobie tę sytu­ację, zaczy­na kpić z sie­bie i ze swe­go wznio­słe­go doj­rze­wa­nia. Bo na czym wła­ści­wie mia­ło­by ono pole­gać? Na zna­le­zie­niu odpo­wied­nie­go zesta­wu słów, na umie­jęt­no­ści dopa­so­wa­nia odpo­wied­nich słów do każ­dej zaska­ku­ją­cej sytu­acji? A może jest odwrot­nie, może to sło­wa „robią”, orga­ni­zu­ją i two­rzą sytu­ację? Swój chło­pak z wier­szy czu­je się nie­swo­jo w narzu­co­nym przez histo­rię lite­ra­tu­ry gar­ni­tur­ku debiu­tan­ta, robi wszyst­ko, żeby wyrwać się z tej kon­wen­cji, tak jak wyry­wa się wcze­śniej z kon­wen­cji zako­cha­ne­go nad­wraż­liw­ca. Na to wszyst­ko, na każ­dy rodzaj widze­nia, zała­ma­nia i zakła­ma­nia nakła­da filtr dystan­su. I tym olśnie­wa, „z zamknię­ty­mi ocza­mi znaj­du­jąc wszyst­kie wio­dą­ce nazwy cio­sa­ne przez język”.