O wierszach Marcina Biesa

Wście­kłość i labi­rynt – pomy­śla­łem w pierw­szej chwi­li. Jed­nak raczej zgorzk­nie­nie i scho­dy, bo for­ma poetyc­ka wzno­si się tu i opa­da, a to, co bra­łem za wście­kłość czy bunt, oka­zu­je się iry­ta­cją zmie­sza­ną z roz­cza­ro­wa­niem. O labi­ryn­cie myśla­łem przy frag­men­tach, w któ­rych rosło napię­cie mię­dzy pię­trzo­ny­mi zna­cze­nia­mi – z kolej­nej matriosz­ki wyska­ki­wa­ło coś zaska­ku­ją­co nie­ma­triosz­ko­we­go, a z lustra wyła­zi­ło inne lustro, z któ­re­go itd. To jest u Bie­sa cie­ka­we: bez­po­śred­niość i rze­czo­wość bły­ska­wicz­nie dążą do sym­bo­lu czy przy­po­wie­ści, nar­ra­cja zamie­nia się w małą dyser­ta­cję filo­zo­ficz­ną. To jest poeta, któ­ry docie­ka i ana­li­zu­je, nie­uf­nie przy­glą­da się sło­wom i tak zwa­nej „repre­zen­ta­cji”. Coś jest za sło­wem i za jego chę­cią repre­zen­to­wa­nia. I w te szcze­li­ny nie­uf­nie zaglą­da pod­mi­no­wa­ny boha­ter. W te szcze­li­ny pró­bu­je się wpu­ścić wię­cej świa­tła, śle­dząc grę pozo­rów i ruch atrap.